Na verschillende aanvragen is hij hier dan eindelijk... Mijn eerste blog!
op deze blog site zal ik mijn gevoelens,emoties, hoogte en diepte punten in mijn sportcariere beschrijven.
Vanaf nu zal ik al mijn belevenissen op toernooien, trainingskampen, wedstrijden met jullie delen.
Eerst natuurlijk even een inleiding.
Vanaf mijn geboorte tot dat ik 2/3 jaar was heb ik door ziektes vele operaties gehad. Mijn lichaam heeft daar ook onder geleden. Zo heb ik een rechterarm die niet functioneert als het zou moeten, een rug die er anders uit ziet bij ieder ander en heb ik maar 50% longinhoud. Voor de meesten is dit verhaal bekend, maar voor mensen die het niet helemaal goed weten en het graag willen weten ben ik het bereid uiteraard uit te leggen.
In mijn jaren op de basisschool heb ik van mijn beperkingen weinig last gehad. Ik was gewoon 1 van de jongens in de klas. Op de middelbare school, toen ik ook in de puberteit kwam merkte ik dat ik er wel degelijk anders uitzag. Mijn beperkingen vielen op en dat was soms moeilijk en vaak confronterend. Nachten lang heb ik erover nagedacht wat ik er mee wilde en wat ik er mee kon doen. Ik kon voor mezelf voor 2 keuzes maken. Ik ben beperkt, ga zielig doen en ik blijf het. Of ik ben beperkt en ik ga er wat mee doen en te genieten van elke dag. Ik koos voor het laatste.
voetballen deed ik al vanaf toen ik 6 jaar was, toen op mijn 14e er een talentendag was van de knvb voor jongeren met een beperking het zogeheten CP voetbal team. Ik trainde 3 keer mee en speelde een wedstrijd. Het daaropvolgende seizoen mocht ik in de selectie komen. Na 2 seizoenen onder 15, 1 seizoen onder 17 kwam ik in onder 19( het jong-oranje van het cp voetbal). Na vele internationale toernooien in Barcelona en Kopenhagen kwam ik tot 7 doelpunten in 11 jeugdinterlands. Door mijn goede spel op de laatste toernooien in 2009 mocht ik de hele maand mei en juni meetrainen met het nederlands paralympisch cp team. Er was een nieuwe bondscoach. Ik trainde voor mijn eigen gevoel goed en kon goed mee op het niveau. De bondschoach dacht er na 2 maanden anders over. Hij dacht dat ik het fysiek niet zou redden tegen de toplanden. Een harde klap, maar ik besloot niet bij de pakken neer te zitten.
In de loop van mijn puberteit ging ik mijn beperkingen steeds meer accepteren en maakte het me steeds minder uit. Ik haalde op mijn 15e me Vmbo TL diploma en ging naar de Havo. Daar kreeg ik veel vrienden, een vriendinnetje en langzamerhand boeide me die beperkingen compleet niet meer. Met vrienden en thuis kon ik er goed over praten en zo werden mijn beperkingen geen belemmeringen meer voor wat ik in de komende jaren wilde bereiken. Het fijne was ook dat iedereen me accepteerde hoe ik was, de beperkingen hen allemaal niet uit. En misschien wel het belangrijkste: ik genoot van elke dag. Er zat wel een keerzijde aan. Doordat ik iets te veel plezier had, slaagde ik in 2008 niet voor mijn havo examen. Maake niet uit, volgende schooljaar zou het goedkomen. Maar ik kwam in een hele leuke klas, waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds vrienden aan over heb gehouden, en het plezier maken ging vrolijk verder. Wederom slaagde ik niet voor mijn examen en nu was de domper groot. Het was allemaal mijn eigen schuld. Maar als ik er nu op terug kijk. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik die jaren wel genoten heb, iets te veel misschien. Maarja beter te veel dan te weinig. Dit was tegelijkertijd met mijn verwijdering uit het Cp-team.
In de zomer heb ik alles op een rijtje gezet. Ik ging mijn 4 vakken op de avondschool halen in Almere, dat was het belangrijkste. Verder voetbalde ik op een belabberd niveau en kwam ik vele avonden in het weekend niet voor 3 uur thuis. Toen belandde ik in November 2009 met een longontsteking in het ziekenhuis.
Daar bedacht ik me, dit is het leven ook niet, elk weekend zo veel feesten, ik was er een beetje klaar mee. Mijn sporthart brandde teveel om mijn sportieve talenten op te geven.
Na een gesprek met chef de mision Andre Cats kwamen er 3 sporten uit die ik ging proberen. Atletiek, Tafeltennis, Skien. Zelf gaf ik de voorkeur aan Atletiek en was ook blij dat die het snelste reageerde.
Op een talentendag werd gelijk mijn talent ondekt.
Mijn nieuwe sport werd atletiek. Na 3 maanden trainen had ik mijn eerste wedstrijd. 13.47 op mijn eerste 100 meter. op 29 mei was mijn eerste grote wedstrijd. Het Nederlands kampioenschap. In de nederlandse keuring werd ik in gedeeld in de klasse 42, bovenbeenamputatie. Daarmee kwamen mijn beperkingen het meest over. Die dag werd ik ook in die klasse internationaal gekeurd. En even daarvoor liep ik een 200 meter in 27.28 wat een limiet voor de wk in chrischurch betekende. Een paar dagen later op 4 juni werd ik 2 keer europees kampioen, mijn atletiekcariere ging in een stroomversnelling. Dit was bij de buitenlandse ploegen ook niet onopgemerkt gebleven en de Duitsers tekenden protest tegen mijn klasse indeling. Dat protest werd goedgekeurd en zo moest ik bij de wk junioren in Tsjechie eind augustus 2010 opnieuw gekeurd worden. Daar zit een heel lang verhaal aan vast, wat ik al eerder op mijn hyves heb geschreven. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben daar in Tsjechie 3 keer gekeurd en nog weten ze niet goed in welke klasse ik thuis hoor. Alle benodigde medische papieren hebben we nu en op 15 april in Dubai, bij de WK junioren wordt mijn definitieve klasse bepaald waar ik voor altijd in zal blijven. Het is wellicht een moeilijk te begrijpen verhaal omtrent mijn classificatie, maar het is niet anders uit te leggen.
In Juni 2010 haale ik eindelijk dat papierte, waarop Jelmar Bos Havo-diploma stond en kon ik verder. Nu studeer ik sinds September 2010 aan de windesheim in Zwolle met als opleiding journalistiek. Zoals een ieder weet ben ik bezeten van sport en wil ik er graag mijn beroep van maken. Dat ik graag sport wil presenteren is me nu wel duidelijk. Maar of dat nou voor de camera is, workshops of presentaties erover laten ga geven. Dat weet ik nog niet en hoop ik door middel van mijn opleiding achter te komen.
31 januari 2011 was een mooie dag. Door o.a mijn prestaties op het europees kampioenschap en natuurlijk de vele stemmen van de mensen binnen en buiten Flevoland werd ik gekozen tot sporter met een beperking van het jaar 2010! Trots was ik, ook omdat iedereen in de zaal zat, wie ik wilde dat daarbij waren. En zij met mij de overwinning konden vieren. Want dat is me wel duidelijk geworden. In de topsport verlies je meer dan dat je wint. Als je maar wint op het belangrijkste moment, dan is de teleurstellingen van al die nederlagen in een keer weg.
In November ben ik in overleg met de bondscoach van het atletiek gaan trainen in Almere. Daar heb ik een leuke groep met jongeren die ook iets in de atletiekwereld willen en een goede trainer, waarvan ik elke week leer! Alles staat nu in het teken van de Wk junioren in Dubai. Dat is wel een opstap tot het uiteindelijke doel wat ik wil bereiken. De paralympics. En of dat nou in London 2012 is of in Rio in 2016, ik wil dolgraag op de paralympics komen. Want dan heb je voor mijn gevoel, het meest uit je beperking gehaald wat er in zit. En tuurlijk wil ik als ieder andere paralympische atleet een medaille halen op de paralympics en het liefst goud. Maar dat is maar voor weinige weg gelegt. De keuring in Dubai wordt daarvoor erg belangrijk. In de ene klasse kan ik de paralympics halen en in een andere misschien wel helemaal nooit. Maar ik ga er sowieso alles aan doen. En wat de klasse bepaling in Dubai ook uitwijst, 100 meter lang de ballen uit me broek rennen moet ik toch. En wat het eindresultaat dan is, dat zullen we in de toekomst moeten zien.
