Over een uur vertrek ik naar Mallorca.
Dus leek het me een goed idee om nog even een blog te schrijven.
Ik was gebleven bij 1 juni. Toen ging ik een wedstrijd in Bottrop lopen.
Samen met mijn moeder in de auto gestapt richting Duitsland.
Daar kwamen we ruim op tijd aan en ik begon aan mijn warming up.
Ik voelde mij erg goed. En de baan was schitterend. En ik dacht hopelijk kan ik wat van die 12.35 afhalen!
We liepen eerst een serie. Na een goede start liep ik goed door en liep ik een nieuw persoonlijk record 12.26!!
Ik was er erg blij mee. Maar ik had nog een kans, daarna was de finale!
We liepen met allemaal verschillende klasses door elkaar en ik liep voor mijn gevoel een goede race ondanks ik als laatste over de finishstreep kwam. Bij de tijdwaarneming ging ik mijn tijd vragen en ik geloofde mijn ogen niet. 12.08!!! Nog maar 0.08 van de olympische limiet! Ik was enorm blij.
Maar er moest nog wel 0.08 af. Dat kon gebeuren, die zondag erna 5 juni in Stadskanaal.
Een goede baan, dus ging ik met volle moed richting het hoge Noorden.
Daar aangekomen zat het weer niet mee. Regen, veel wind en vooral tegenwind.
Ik liep daar ook 2 keer een 100 meter. 12.44 en 12.33, nette tijden voor de omstandigheden.
Daarna het verspringen. Het wilde weer niet lukken, erg jammer... Toen kwam het besluit dat ik mij tot London alleen ga richten op de 100 en 200 meter. Ronald won de verspringwedstrijd duidelijk en nestelde zich met zijn sprong van 6.37m gelijk tussen de top in zijn klasse!
Het wedstrijdblok was voorlopig even afgesloten en ik ging weer in training.
Op 24 juni was mijn volgende wedstrijd. In Lelystad op de baan waar het ooit begonnen is.
Veel vrienden kwamen kijken en ik wilde wel iets laten zien. Zou ik in de buurt kunnen komen van de limiet?
Het ging verschrikkelijk, slechte start, slechte race, drama! 12.47, ik schaamde mij diep. Juist hier nu zoveel mensen erbij waren liep ik zo slecht. Het besef kwam wel gelijk dat de olympische limiet dit jaar lopen heel moeilijk zou zijn en dat de 12.08 van Bottrop toch echt een uitschieter was. Maar gelukkig had ik kans op een revanche de volgende dag in Utrecht. Ik had eindelijk een beetje goede start en ik ging goed door het laatste stukje kon nog beter maar ik kwam over de finish en ik wist, dit is een goede tijd. 12.14 en na mijn afgang van de dag ervoor was ik hier erg blij mee!
26 juni is een dag die ik niet snel zal vergeten. Er was een competitiewedstrijd bij mijn eigen club in Almere. En ik liep mee. Ik nam het goede gevoel mee van de wedstrijd in Utrecht en dacht we zien wat het wordt. Het was immers mijn 3e 100 meter in 4 dagen. Met mijn vader in de auto gestapt en ik was erg rustig, geen spanning niets. Ik deed mijn warming up en voelde me goed. Het startblok in en ik had ondanks dat ik een beetje bewoog een superstart. Ik hoorde niets of niemand, ik zag alleen de finish er naar toe en zo snel mogelijk. Ik kwam over de finish en ik wist dit is hem, onder de 12 seconden. En na 10 minuten kwam het verlossende woord. Het sportpark in Almere stond op zijn kop want ik liep 11.87!!! Ik sprong omhoog, vloog mijn vader in de armen, mijn trainer, de bondscoach en mijn trainingsgenoten. Iedereen was superblij. Maar helaas was het geen limietwedstrijd dus telde de tijd niet als limiet. Maar nu wist ik wel dat ik het kon.
Een week later op 2 juli de supersnelle baan in Uden moest het gebeuren. Maar het ergste gebeurde wat je maar kan overkomen. Ik startte vals, verschrikkelijk zuur. En ik kon er niets aan doen. Door mijn spastische linkerbeen was mijn druk verschil ik het startblok tussen links en rechts te groot en daardoor was het klaar, over, uit! Daarna liep ik al mijn frustratie eruit op de 200m en liep ik een dik pr 25.00!!
Een week later 10 juli, had ik nog een kans in Eindhoven, goede race alleen net niet goed genoeg 12.07, drama balen verschrikkelijk zuur.
Mijn laatste kans voor dit jaar was 15 juli in Leverkusen. Samen met mijn moeder en Karol in de auto, 245km. Maar voor een goed doel hoopte we...! We kwamen op de baan aan en ik zag het al, wind tegen, verschrikkelijk. Ik wist dat het heel lastig zou worden om met wind tegen de limiet van 12.00 voor de paralympics te lopen. Maar wat doen ze dan in Duitsland... ze verplaatsten de start gewoon naar de andere kant van de baan, waardoor er dus wind mee was! De wereldrecordhouder uit Zuid-Afrika was er, dus meer gemotiveerder kon ik niet zijn. Ik ging in mijn startblok zitten en dacht jelmar dit is het moment, nu moet het gebeuren. Ronald stond bij de finish, Karol bij de start, Andries en guido na 30 meter en op 70 meter Bernadette en mijn moeder. Het kon niet misgaan. Mijn start was goed, maar de Zuid-Afrikaan won wel in een tijd van 11.74! Maar dat kon mij helemaal niets schelen. Ik hoef hem namelijk volgend jaar pas te verslaan, op het mooiste sportevenement wat er bestaat. Want mijn tijd was 11.89 en ik had het gedaan. Ik vloog Ronald in zijn armen en de tranen gingen over mijn wangen. Ik had het geflikt. Ik snapte vroeger niet waarom sporters moesten huilen als ze hadden gewonnen. Maar nu na 20 jaar begreep ik het. Dat gevoel is onbeschrijfelijk mooi!
Nu ga ik nagenieten van een geweldig seizoen. Het begon natuurlijk al super met de wereldtitel in Dubai en ik sloot het af met een Olympische nominatie. En ik ga het vieren op Mallorca! En daarna ga ik weer rustig aan beginnen met trainen en bereid ik me voor op een trainingsjaar vol bloed, zweet en tranen en aan het einde van die mooie lange rit doe ik mee op het mooiste sport evenement dat bestaat.
1 woord 11 letters: Paralympics!!
Mijn droom bestaat niet meer, want mijn droom is werkelijkheid geworden.
Zet allemaal maar in jullie agenda 29 augustus 2012 t/m 9 september 2012 aan de andere kant van de Noordzee in die wereldstad. En daar gaat mijn volgende droom uitkomen, de 100 meter van mijn leven rennen en dan die medaille winnen, die ik al zo lang wil. Dus be there in London!!
Dus leek het me een goed idee om nog even een blog te schrijven.
Ik was gebleven bij 1 juni. Toen ging ik een wedstrijd in Bottrop lopen.
Samen met mijn moeder in de auto gestapt richting Duitsland.
Daar kwamen we ruim op tijd aan en ik begon aan mijn warming up.
Ik voelde mij erg goed. En de baan was schitterend. En ik dacht hopelijk kan ik wat van die 12.35 afhalen!
We liepen eerst een serie. Na een goede start liep ik goed door en liep ik een nieuw persoonlijk record 12.26!!
Ik was er erg blij mee. Maar ik had nog een kans, daarna was de finale!
We liepen met allemaal verschillende klasses door elkaar en ik liep voor mijn gevoel een goede race ondanks ik als laatste over de finishstreep kwam. Bij de tijdwaarneming ging ik mijn tijd vragen en ik geloofde mijn ogen niet. 12.08!!! Nog maar 0.08 van de olympische limiet! Ik was enorm blij.
Maar er moest nog wel 0.08 af. Dat kon gebeuren, die zondag erna 5 juni in Stadskanaal.
Een goede baan, dus ging ik met volle moed richting het hoge Noorden.
Daar aangekomen zat het weer niet mee. Regen, veel wind en vooral tegenwind.
Ik liep daar ook 2 keer een 100 meter. 12.44 en 12.33, nette tijden voor de omstandigheden.
Daarna het verspringen. Het wilde weer niet lukken, erg jammer... Toen kwam het besluit dat ik mij tot London alleen ga richten op de 100 en 200 meter. Ronald won de verspringwedstrijd duidelijk en nestelde zich met zijn sprong van 6.37m gelijk tussen de top in zijn klasse!
Het wedstrijdblok was voorlopig even afgesloten en ik ging weer in training.
Op 24 juni was mijn volgende wedstrijd. In Lelystad op de baan waar het ooit begonnen is.
Veel vrienden kwamen kijken en ik wilde wel iets laten zien. Zou ik in de buurt kunnen komen van de limiet?
Het ging verschrikkelijk, slechte start, slechte race, drama! 12.47, ik schaamde mij diep. Juist hier nu zoveel mensen erbij waren liep ik zo slecht. Het besef kwam wel gelijk dat de olympische limiet dit jaar lopen heel moeilijk zou zijn en dat de 12.08 van Bottrop toch echt een uitschieter was. Maar gelukkig had ik kans op een revanche de volgende dag in Utrecht. Ik had eindelijk een beetje goede start en ik ging goed door het laatste stukje kon nog beter maar ik kwam over de finish en ik wist, dit is een goede tijd. 12.14 en na mijn afgang van de dag ervoor was ik hier erg blij mee!
26 juni is een dag die ik niet snel zal vergeten. Er was een competitiewedstrijd bij mijn eigen club in Almere. En ik liep mee. Ik nam het goede gevoel mee van de wedstrijd in Utrecht en dacht we zien wat het wordt. Het was immers mijn 3e 100 meter in 4 dagen. Met mijn vader in de auto gestapt en ik was erg rustig, geen spanning niets. Ik deed mijn warming up en voelde me goed. Het startblok in en ik had ondanks dat ik een beetje bewoog een superstart. Ik hoorde niets of niemand, ik zag alleen de finish er naar toe en zo snel mogelijk. Ik kwam over de finish en ik wist dit is hem, onder de 12 seconden. En na 10 minuten kwam het verlossende woord. Het sportpark in Almere stond op zijn kop want ik liep 11.87!!! Ik sprong omhoog, vloog mijn vader in de armen, mijn trainer, de bondscoach en mijn trainingsgenoten. Iedereen was superblij. Maar helaas was het geen limietwedstrijd dus telde de tijd niet als limiet. Maar nu wist ik wel dat ik het kon.
Een week later op 2 juli de supersnelle baan in Uden moest het gebeuren. Maar het ergste gebeurde wat je maar kan overkomen. Ik startte vals, verschrikkelijk zuur. En ik kon er niets aan doen. Door mijn spastische linkerbeen was mijn druk verschil ik het startblok tussen links en rechts te groot en daardoor was het klaar, over, uit! Daarna liep ik al mijn frustratie eruit op de 200m en liep ik een dik pr 25.00!!
Een week later 10 juli, had ik nog een kans in Eindhoven, goede race alleen net niet goed genoeg 12.07, drama balen verschrikkelijk zuur.
Mijn laatste kans voor dit jaar was 15 juli in Leverkusen. Samen met mijn moeder en Karol in de auto, 245km. Maar voor een goed doel hoopte we...! We kwamen op de baan aan en ik zag het al, wind tegen, verschrikkelijk. Ik wist dat het heel lastig zou worden om met wind tegen de limiet van 12.00 voor de paralympics te lopen. Maar wat doen ze dan in Duitsland... ze verplaatsten de start gewoon naar de andere kant van de baan, waardoor er dus wind mee was! De wereldrecordhouder uit Zuid-Afrika was er, dus meer gemotiveerder kon ik niet zijn. Ik ging in mijn startblok zitten en dacht jelmar dit is het moment, nu moet het gebeuren. Ronald stond bij de finish, Karol bij de start, Andries en guido na 30 meter en op 70 meter Bernadette en mijn moeder. Het kon niet misgaan. Mijn start was goed, maar de Zuid-Afrikaan won wel in een tijd van 11.74! Maar dat kon mij helemaal niets schelen. Ik hoef hem namelijk volgend jaar pas te verslaan, op het mooiste sportevenement wat er bestaat. Want mijn tijd was 11.89 en ik had het gedaan. Ik vloog Ronald in zijn armen en de tranen gingen over mijn wangen. Ik had het geflikt. Ik snapte vroeger niet waarom sporters moesten huilen als ze hadden gewonnen. Maar nu na 20 jaar begreep ik het. Dat gevoel is onbeschrijfelijk mooi!
Nu ga ik nagenieten van een geweldig seizoen. Het begon natuurlijk al super met de wereldtitel in Dubai en ik sloot het af met een Olympische nominatie. En ik ga het vieren op Mallorca! En daarna ga ik weer rustig aan beginnen met trainen en bereid ik me voor op een trainingsjaar vol bloed, zweet en tranen en aan het einde van die mooie lange rit doe ik mee op het mooiste sport evenement dat bestaat.
1 woord 11 letters: Paralympics!!
Mijn droom bestaat niet meer, want mijn droom is werkelijkheid geworden.
Zet allemaal maar in jullie agenda 29 augustus 2012 t/m 9 september 2012 aan de andere kant van de Noordzee in die wereldstad. En daar gaat mijn volgende droom uitkomen, de 100 meter van mijn leven rennen en dan die medaille winnen, die ik al zo lang wil. Dus be there in London!!
