Beste volgers,
Daar ben ik weer. Inmiddels een paar weken verder.
Na Dubai heb ik me een week niet met atletiek bezig gehouden.
Ik merkte dat mijn wereldtitel toch wel indruk had gemaakt in Lelystad en omstreken.
Toen ik thuis kwam van Dubai heb ik een aantal avonden Lelystad onveilig gemaakt!
En dat ik wereldkampioen ben geworden is fantastisch. Maar er zit ook een keerzijde aan. Overal waar ik kwam, wilde mensen mijn verhaal horen.
En geen geklaag, nee helemaal niet. Ik zou het als ik het kon, allemaal overdoen. En iedereen die het verhaal wil horen, zal ik het ook met alle liefde vertellen, maar 1 ding raakte ik er wel van, vermoeid. Verder vond ik het ook moeilijk om naar school te gaan en had ik weinig zin in iets. Dennis had er na een week mooie woorden voor: 'Je zit nog steeds op die roze wolk'. Maar ik had geen doel meer, dit seizoen tenminste. Mijn doel had ik gehaald, ik wilde wereldkampioen junioren worden. En dat was gelukt. En nu? ja wat wilde ik nu?
Na op school en op de atletiekclub champagne te hebben gespoten kwam de vakantie met me ouders, broertjes, karol, margriet en mariolein precies op het juiste moment! Daar kon ik goed uitrusten en nadenken over sport, school en alle andere zaken die het leven soms zo mooi en soms zo lastig maken. Want ook al ben en blijf ik wereldkampioen, ik ben en blijf niets meer of niets minder dan ieder ander. En ook ik hem daarom twijfels.
De week in Malaga was heerlijk. Ik had alles weer op een rijtje en een nieuw doel!
Want de limiet voor de paralympische spelen werd bekend gemaakt. 12.00! Mijn persoonlijk record was op dat moment 12.42. Ik heb nog precies een jaar om die 12.00 te bereiken. Het zal heel lastig worden. Het zal een jaar worden van veel trainen met bloed, zweet en tranen. En uiteindelijk dan die tijd onder de 12.00!
Want dan komt mijn droom uit. Meedoen aan de paralympische spelen! En daar ga ik het komende jaar alles aan doen.
Mijn eerste wedstrijd na Dubai liep ik in Amersfoort. Tegen klasgenoot Erwin. Een achteraf erg goede 100m met een slechte start eindigde in 12.43, 0.01 boven mijn pr. Met verspringen sprong ik 4.80m, 1 centimeter van me Pr. Het was dus een net niet avond. Afgesloten met een 200 meter op me verspringspikes in 26.62, mijn 2e snelste tijd ooit.
Het trainen ging weer lekker en ik kreeg zin in het Open Nederlands Kampioenschap in Emmen. Zaterdag was het dan zo ver. Om 8 uur met mijn moeder in de auto gestapt. Om net voor half 10 aan te komen in Emmen. Ik had geluk, ik moest mij anderhalfuur voor mijn eerste race melden, die om 11 uur begon.
Series 200m! Ik wilde niet veel krachten verliezen, maar wilde wel gewoon door naar de finale. De bocht liep ik volle bak en toen ik de bocht uit kwam wist ik niet goed waar ik lag. Gelukkig riep mijn moeder: 'Jelmar gaat hartstikke goed' dat was het teken voor mij om de teugels iets te laten vieren. In baan 1 kwam nog een Duitser sterk opzetten en met een laatste aanzet van mij had hij ook geen kans, ik kwam rustig lopend bij de finish in 26.40! Ik was blij dat ik met inhouden, zo'n race kon lopen. Dat beloofde wat voor de finale, later die dag.
Het rare was dat de organisatie op deze internationale wedstrijd een Nederlands Kampioenschap organiseerde. En deze wedstrijd was een halfuur na mijn finale 200m. Dus na overleg met mijn vader besloot ik alleen de finale van het Nederlands Kampioenschap te lopen. Op de 200m red ik de limiet voor London toch niet, deze internationale finale zou ik niet winnen, zo reeel was ik wel. Dus ik ging lekker het NK 200m lopen, titel is titel nietwaar en zondag zou ik toch de 100m lopen, want daar moest het gebeuren.
Na een superslechte start( ik hoorde me vader vloeken), liep ik de bocht heerlijk, en toen ik de bocht uit kwam riep karol: "je ligt dik eerste", dat was het moment voor mij op weer de teugels te laten vieren, op de 100m zondag moest immers gewonnen worden. Dus ik liep rustig door en in het zicht van de finish zag ik mijn oma van 80 bij de finishlijn staan. Ik kon nog even naar der zwaaien en kreeg een duim omhoog terug. Ik was de Nederlands kampioen 200m in 26.80! Toch weer een titel. En titels zijn titels nietwaar? Titels tellen. En het leukste vond ik nog dat ik mijn medaille uit handen van mijn eigen vader kreeg.
In de avond kon ik nog even naar Eddy voor een massage. Me benen hadden flink te duren gehad van de 2x 200 meter. Maar zondagochtend werd ik wakker en me benen voelde prima. Ik had weinig geslapen want ik wist vandaag moest het gebeuren. Ik moet winnnen! En een goede tijd erbij.
Weer vroeg om half 9 met mama en Andries( Trainer uit Almere) in de auto gestapt richting Emmen.
De series waren om 12 uur. Sven kwam ook kijken en dat vond ik erg leuk!
Het was een drama, in positief opzicht dan. Ik startte lekker en kon de 100m rustig uitlopen. Ik liep een schandalige 13.49, maar ik kwam als eerste over de finishlijn, dus ik was geplaatst voor de finale.
Door mijn mindere tijd moest ik in de finale in baan 1 lopen.
De finale. 2 russen, 1 man uit Wales, een Ier en een Duitser. Wij zouden gaan uitmaken wie er Open Nederlands Kampioen zou worden...! Na wederom een slechte start( waar nog echt veel op getraind moet worden) lag ik na 40 meter aan de leiding. Het verschil was miniem. Het werd superspannend. Want na 70 meter lagen een rus en die jongen uit Wales en ik gelijk. Ik hoorde mijn moeder, Andries,Inge, Mariolein en vooral Sven keihard schreeuwen. En dacht, ja ik ga echt niet verliezen hier. Ik wil winnen! Met een uiterste krachtinspanning wist ik de wedstrijd te winnen. Ik was superblij. Ik sprong omhoog. De tijd was 12.35, 0.07 dichter bij de limiet van 12.00! Ik was nog niet uitgerust en daar kwam een jongeman op mij af. Mag ik jou meevragen voor de dopingcontrole!
Ik ga hier niet allemaal uitleggen hoe een dopingcontrole in zijn werk gaat, maar het was de eerste keer. Dus best wel een beetje spannend. Plassen ging prima, alleen het was te dun om te gaan onderzoeken.
Ik moest nog een finale lopen. NK 100m. Die won ik in 12.66 en ik mag mij naast de Nederlands Kampioen 200 meter nu ook Nederlands Kampioen 100 meter noemen. Ik pakte de dubbel!
Daarna ben ik nog even gaan kijken bij de FBK-Games.
Morgen ga ik naar Bottrop in Duitsland. Daar loop ik een 100 en 200 meter en zondag loop ik in Stadskanaal de 100 meter. En ga ik de verspring uitdaging met Ronald aan. Eens kijken hoe dat weer gaat!
Na deze wedstrijden zal ik weer proberen een stukje te plaatsen. Ik moet volgende week hard aan de bak voor school, want door de wedstrijden deze weken komt daar maar weinig van...
Tot later!
Daar ben ik weer. Inmiddels een paar weken verder.
Na Dubai heb ik me een week niet met atletiek bezig gehouden.
Ik merkte dat mijn wereldtitel toch wel indruk had gemaakt in Lelystad en omstreken.
Toen ik thuis kwam van Dubai heb ik een aantal avonden Lelystad onveilig gemaakt!
En dat ik wereldkampioen ben geworden is fantastisch. Maar er zit ook een keerzijde aan. Overal waar ik kwam, wilde mensen mijn verhaal horen.
En geen geklaag, nee helemaal niet. Ik zou het als ik het kon, allemaal overdoen. En iedereen die het verhaal wil horen, zal ik het ook met alle liefde vertellen, maar 1 ding raakte ik er wel van, vermoeid. Verder vond ik het ook moeilijk om naar school te gaan en had ik weinig zin in iets. Dennis had er na een week mooie woorden voor: 'Je zit nog steeds op die roze wolk'. Maar ik had geen doel meer, dit seizoen tenminste. Mijn doel had ik gehaald, ik wilde wereldkampioen junioren worden. En dat was gelukt. En nu? ja wat wilde ik nu?
Na op school en op de atletiekclub champagne te hebben gespoten kwam de vakantie met me ouders, broertjes, karol, margriet en mariolein precies op het juiste moment! Daar kon ik goed uitrusten en nadenken over sport, school en alle andere zaken die het leven soms zo mooi en soms zo lastig maken. Want ook al ben en blijf ik wereldkampioen, ik ben en blijf niets meer of niets minder dan ieder ander. En ook ik hem daarom twijfels.
De week in Malaga was heerlijk. Ik had alles weer op een rijtje en een nieuw doel!
Want de limiet voor de paralympische spelen werd bekend gemaakt. 12.00! Mijn persoonlijk record was op dat moment 12.42. Ik heb nog precies een jaar om die 12.00 te bereiken. Het zal heel lastig worden. Het zal een jaar worden van veel trainen met bloed, zweet en tranen. En uiteindelijk dan die tijd onder de 12.00!
Want dan komt mijn droom uit. Meedoen aan de paralympische spelen! En daar ga ik het komende jaar alles aan doen.
Mijn eerste wedstrijd na Dubai liep ik in Amersfoort. Tegen klasgenoot Erwin. Een achteraf erg goede 100m met een slechte start eindigde in 12.43, 0.01 boven mijn pr. Met verspringen sprong ik 4.80m, 1 centimeter van me Pr. Het was dus een net niet avond. Afgesloten met een 200 meter op me verspringspikes in 26.62, mijn 2e snelste tijd ooit.
Het trainen ging weer lekker en ik kreeg zin in het Open Nederlands Kampioenschap in Emmen. Zaterdag was het dan zo ver. Om 8 uur met mijn moeder in de auto gestapt. Om net voor half 10 aan te komen in Emmen. Ik had geluk, ik moest mij anderhalfuur voor mijn eerste race melden, die om 11 uur begon.
Series 200m! Ik wilde niet veel krachten verliezen, maar wilde wel gewoon door naar de finale. De bocht liep ik volle bak en toen ik de bocht uit kwam wist ik niet goed waar ik lag. Gelukkig riep mijn moeder: 'Jelmar gaat hartstikke goed' dat was het teken voor mij om de teugels iets te laten vieren. In baan 1 kwam nog een Duitser sterk opzetten en met een laatste aanzet van mij had hij ook geen kans, ik kwam rustig lopend bij de finish in 26.40! Ik was blij dat ik met inhouden, zo'n race kon lopen. Dat beloofde wat voor de finale, later die dag.
Het rare was dat de organisatie op deze internationale wedstrijd een Nederlands Kampioenschap organiseerde. En deze wedstrijd was een halfuur na mijn finale 200m. Dus na overleg met mijn vader besloot ik alleen de finale van het Nederlands Kampioenschap te lopen. Op de 200m red ik de limiet voor London toch niet, deze internationale finale zou ik niet winnen, zo reeel was ik wel. Dus ik ging lekker het NK 200m lopen, titel is titel nietwaar en zondag zou ik toch de 100m lopen, want daar moest het gebeuren.
Na een superslechte start( ik hoorde me vader vloeken), liep ik de bocht heerlijk, en toen ik de bocht uit kwam riep karol: "je ligt dik eerste", dat was het moment voor mij op weer de teugels te laten vieren, op de 100m zondag moest immers gewonnen worden. Dus ik liep rustig door en in het zicht van de finish zag ik mijn oma van 80 bij de finishlijn staan. Ik kon nog even naar der zwaaien en kreeg een duim omhoog terug. Ik was de Nederlands kampioen 200m in 26.80! Toch weer een titel. En titels zijn titels nietwaar? Titels tellen. En het leukste vond ik nog dat ik mijn medaille uit handen van mijn eigen vader kreeg.
In de avond kon ik nog even naar Eddy voor een massage. Me benen hadden flink te duren gehad van de 2x 200 meter. Maar zondagochtend werd ik wakker en me benen voelde prima. Ik had weinig geslapen want ik wist vandaag moest het gebeuren. Ik moet winnnen! En een goede tijd erbij.
Weer vroeg om half 9 met mama en Andries( Trainer uit Almere) in de auto gestapt richting Emmen.
De series waren om 12 uur. Sven kwam ook kijken en dat vond ik erg leuk!
Het was een drama, in positief opzicht dan. Ik startte lekker en kon de 100m rustig uitlopen. Ik liep een schandalige 13.49, maar ik kwam als eerste over de finishlijn, dus ik was geplaatst voor de finale.
Door mijn mindere tijd moest ik in de finale in baan 1 lopen.
De finale. 2 russen, 1 man uit Wales, een Ier en een Duitser. Wij zouden gaan uitmaken wie er Open Nederlands Kampioen zou worden...! Na wederom een slechte start( waar nog echt veel op getraind moet worden) lag ik na 40 meter aan de leiding. Het verschil was miniem. Het werd superspannend. Want na 70 meter lagen een rus en die jongen uit Wales en ik gelijk. Ik hoorde mijn moeder, Andries,Inge, Mariolein en vooral Sven keihard schreeuwen. En dacht, ja ik ga echt niet verliezen hier. Ik wil winnen! Met een uiterste krachtinspanning wist ik de wedstrijd te winnen. Ik was superblij. Ik sprong omhoog. De tijd was 12.35, 0.07 dichter bij de limiet van 12.00! Ik was nog niet uitgerust en daar kwam een jongeman op mij af. Mag ik jou meevragen voor de dopingcontrole!
Ik ga hier niet allemaal uitleggen hoe een dopingcontrole in zijn werk gaat, maar het was de eerste keer. Dus best wel een beetje spannend. Plassen ging prima, alleen het was te dun om te gaan onderzoeken.
Ik moest nog een finale lopen. NK 100m. Die won ik in 12.66 en ik mag mij naast de Nederlands Kampioen 200 meter nu ook Nederlands Kampioen 100 meter noemen. Ik pakte de dubbel!
Daarna ben ik nog even gaan kijken bij de FBK-Games.
Morgen ga ik naar Bottrop in Duitsland. Daar loop ik een 100 en 200 meter en zondag loop ik in Stadskanaal de 100 meter. En ga ik de verspring uitdaging met Ronald aan. Eens kijken hoe dat weer gaat!
Na deze wedstrijden zal ik weer proberen een stukje te plaatsen. Ik moet volgende week hard aan de bak voor school, want door de wedstrijden deze weken komt daar maar weinig van...
Tot later!
