De dagen na de tafelberg waren minder. Ik had de eerste week elke training 100% gegeven, zoals ik altijd doe. Maar als je zovaak traint als op een trainingsstage, kan je niet elke training 100% geven. Dus na 2 dagen kwakkelen besloten we 2 dagen niets te doen en dan de laatste week was het doel vooral de training volbrengen, het liefst allemaal.
Dit is de rest van het trainingskamp goed gelukt. Ik heb goed kunnen trainen, soms wat minder gedaan, maar het daardoor wel de hele week volgehouden.
Het leven begon me daar wel te bevallen. In de ochtend trainen, lunchen, op bed, trainen, dineren en in de avond nog een milkshake bij java. Dit was 3 weken nagenoeg mijn ritme. De rustdagen daarbij waren heerlijk. Dan kon je gewoon even de hele dag niets doen. En niets doen was bij ons op terrassjes zitten, ice tea drinken en vooral rusten.
Na 2.5 week was ik er wel klaar mee. Ik keek uit om weer naar huis te gaan. Zo lang met zo'n grote groep was te voelen na 2.5 week. Lichamelijk was ik kapot en we kwamen op het punt dat we tegen elkaar zeiden: " we hebben elkaar ook gewoon niks zinnings meer te vertellen" . Wat ik toen dacht, bleek een week later heel anders te zijn.
Ik dacht dat ik blij zou zijn, iedereen even een week niet te zien.
Maar ik zat nog niet in de auto vanuit schiphol en ging alle foto's terugkijken. En lachte om alle mooie momenten die we met elkaar beleefd hadden. Het woord 'missen' kwam zelfs naar boven.
De laatste dag stond er een test op het programma. 150 meter en 300 meter.
Ik heb besloten geen trainingstijden op internet te zetten, maar die van de 300 meter wil ik jullie niet ontnemen.
ik liep de 300 meter in 44.5! Ter vergelijking vorig jaar liep ik op mijn enige 400m 70.6! En zoals jullie weten, 200 meter is meestal al 70 meter te ver voor me. Maar deze 300 meter heeft me enorm veel vertrouwen gegeven.
Want ik kwam steenkapot na 300 meter over de finish. Ik had een prima tijd gelopen. Maar het mooiste was. Waar ik vorig jaar 10 minuten na een 200 meter uitgetelt op de grond lag en een gesprek niet te beginnen was, stond ik nu 5 minuten na een 300 meter met Guido de net gelopen race te analyseren.
De wintertrainingen in Almere hebben mij conditioneel sterk gemaakt en daar op de allerlaatste dag van het trainingskamp kreeg ik de bevestiging. Ik wist dat ik goed bezig was, ik had meer kracht, ben sneller geworden. Maar conditioneel sta ik er nu ook gewoon goed voor!
Met dit in mijn achterhoofd kon ik met een goed gevoel het vliegtuig in gaan.
Ik stapte het vliegtuig in en wist, ik kom hier terug. Hier trainen in de winter is echt geweldig. Zeker voor mij, voor mijn lichaam en mijn long.
Na een lange reis kwamen we aan op schiphol.
En daar namen we afscheid van elkaar als groep. Het was heel gek, in 3 weken ben je zo naar elkaar toe gegroeit, zijn er vriendschappen gesloten, gemaakt en uitgebouwt.
Ik ging iedereen langs en begon bij Marije, ik vond het zo knap dat ze ondanks haar blessure zo positief in de groep bleef en bovendien was het erg gezellig met haar.
Daarna Suus, 11 uur lang naast gezeten in het vliegtuig en ook haar bewonderde ik, de meeste trainingen gedaan van iedereen en in allemaal was ze goed.
Daarna de 2 dames waar ik het meest mee heb opgeschoten.
Iris, avonden met elkaar erg gezellig gegeten en op trainen heb ik haar nooit horen zeuren, elke training stond ze der weer.
En dan Marlou, we keken elkaar aan, ja we hadden elkaar gevonden als trainingsmaatjes. Maar ook buiten de trainingen om hebben we een mooie vriendschap opgebouwt, het was geweldig.
Toen schudde ik Bart de hand, de jongen waarmee ik 4 nachten op de kamer sliep en leuke gesprekken mee heb gevoerd. Zijn passie voor de sport vond ik mooi om te zien.
Ik hugde Guido en bedankte hem voor de afgelopen 3 weken. Ik heb veel geleerd en samen met hem de boel af en toe een beetje op zijn kop gezet.
Daarna Arno, de nieuwe wheelcoach. Helemaal in zijn element en nog een hele toffe peer ook! Wat hebben we veel gelachen, met elkaar en om elkaar.
Toen nam ik afscheid van Desiree, het meisje van 14 dat zich tot maar mooi staande hield, 3 weken alleen ver weg van huis.
Toen Amy, zij reed zo hard. Op de 120m was ze sneller, dan vorig jaar op de 100m. Dat beloofd veel voor komende zomer.
Toen Kenny, hij heeft me verbaast, hoe iemand zo met zijn rolstoel kon omgaan, is uniek. En hoe hard hij over de baan rijdt is ongelooflijk.
Toen Stefan, maanden keken we er naar uit. Samen 3 weken in Afrika. En het was geweldig met hem, zoveel gelachen, gesproken en gek gedaan. Wat een held!
Als ena laatste Petra, door haar ben ik 3 weken goed behandeld. Mede door haar kon ik met mijn lichaam 3 weken goed trainen. Zonder hulp van de fysio was dat echt onmogelijk geweest.
Als laatste nam ik afscheid van mijn roomie, mijn grote gespierde vriend. Met wie ik 3 weken het bed heb gedeeld.
Ik zag hem staan, nam een aanloop en vloog hem op zijn schouders.
We hadden samen avonden lang mooie gesprekken gevoerd, elkaar gesteund en elkaar gestimuleerd.
Ik was en ben blij met zo'n kamergenoot en goede vriend als hem in het team.
Afscheid nemen bestaat niet. Vrijdag zie ik ze gewoon weer. Dan wordt er weer ' wat' getraind.
en vanaf volgende week maandag gaan we er weer tegenaan. Het NK Indoor op 26 februari is mijn eerste wedstrijd. Deze dagen doe ik weinig en laad ik de batterij weer op. En met alle bekende meezingnummers die we hebben gezongen op de achtergrond denk ik nog eens terug aan 3 geweldige weken Stellenbosch.
De alle hier boven genoemde mensen bedankt!
De basis voor een onvergetelijke zomer( en vooral September) is gelegd.
Dit is de rest van het trainingskamp goed gelukt. Ik heb goed kunnen trainen, soms wat minder gedaan, maar het daardoor wel de hele week volgehouden.
Het leven begon me daar wel te bevallen. In de ochtend trainen, lunchen, op bed, trainen, dineren en in de avond nog een milkshake bij java. Dit was 3 weken nagenoeg mijn ritme. De rustdagen daarbij waren heerlijk. Dan kon je gewoon even de hele dag niets doen. En niets doen was bij ons op terrassjes zitten, ice tea drinken en vooral rusten.
Na 2.5 week was ik er wel klaar mee. Ik keek uit om weer naar huis te gaan. Zo lang met zo'n grote groep was te voelen na 2.5 week. Lichamelijk was ik kapot en we kwamen op het punt dat we tegen elkaar zeiden: " we hebben elkaar ook gewoon niks zinnings meer te vertellen" . Wat ik toen dacht, bleek een week later heel anders te zijn.
Ik dacht dat ik blij zou zijn, iedereen even een week niet te zien.
Maar ik zat nog niet in de auto vanuit schiphol en ging alle foto's terugkijken. En lachte om alle mooie momenten die we met elkaar beleefd hadden. Het woord 'missen' kwam zelfs naar boven.
De laatste dag stond er een test op het programma. 150 meter en 300 meter.
Ik heb besloten geen trainingstijden op internet te zetten, maar die van de 300 meter wil ik jullie niet ontnemen.
ik liep de 300 meter in 44.5! Ter vergelijking vorig jaar liep ik op mijn enige 400m 70.6! En zoals jullie weten, 200 meter is meestal al 70 meter te ver voor me. Maar deze 300 meter heeft me enorm veel vertrouwen gegeven.
Want ik kwam steenkapot na 300 meter over de finish. Ik had een prima tijd gelopen. Maar het mooiste was. Waar ik vorig jaar 10 minuten na een 200 meter uitgetelt op de grond lag en een gesprek niet te beginnen was, stond ik nu 5 minuten na een 300 meter met Guido de net gelopen race te analyseren.
De wintertrainingen in Almere hebben mij conditioneel sterk gemaakt en daar op de allerlaatste dag van het trainingskamp kreeg ik de bevestiging. Ik wist dat ik goed bezig was, ik had meer kracht, ben sneller geworden. Maar conditioneel sta ik er nu ook gewoon goed voor!
Met dit in mijn achterhoofd kon ik met een goed gevoel het vliegtuig in gaan.
Ik stapte het vliegtuig in en wist, ik kom hier terug. Hier trainen in de winter is echt geweldig. Zeker voor mij, voor mijn lichaam en mijn long.
Na een lange reis kwamen we aan op schiphol.
En daar namen we afscheid van elkaar als groep. Het was heel gek, in 3 weken ben je zo naar elkaar toe gegroeit, zijn er vriendschappen gesloten, gemaakt en uitgebouwt.
Ik ging iedereen langs en begon bij Marije, ik vond het zo knap dat ze ondanks haar blessure zo positief in de groep bleef en bovendien was het erg gezellig met haar.
Daarna Suus, 11 uur lang naast gezeten in het vliegtuig en ook haar bewonderde ik, de meeste trainingen gedaan van iedereen en in allemaal was ze goed.
Daarna de 2 dames waar ik het meest mee heb opgeschoten.
Iris, avonden met elkaar erg gezellig gegeten en op trainen heb ik haar nooit horen zeuren, elke training stond ze der weer.
En dan Marlou, we keken elkaar aan, ja we hadden elkaar gevonden als trainingsmaatjes. Maar ook buiten de trainingen om hebben we een mooie vriendschap opgebouwt, het was geweldig.
Toen schudde ik Bart de hand, de jongen waarmee ik 4 nachten op de kamer sliep en leuke gesprekken mee heb gevoerd. Zijn passie voor de sport vond ik mooi om te zien.
Ik hugde Guido en bedankte hem voor de afgelopen 3 weken. Ik heb veel geleerd en samen met hem de boel af en toe een beetje op zijn kop gezet.
Daarna Arno, de nieuwe wheelcoach. Helemaal in zijn element en nog een hele toffe peer ook! Wat hebben we veel gelachen, met elkaar en om elkaar.
Toen nam ik afscheid van Desiree, het meisje van 14 dat zich tot maar mooi staande hield, 3 weken alleen ver weg van huis.
Toen Amy, zij reed zo hard. Op de 120m was ze sneller, dan vorig jaar op de 100m. Dat beloofd veel voor komende zomer.
Toen Kenny, hij heeft me verbaast, hoe iemand zo met zijn rolstoel kon omgaan, is uniek. En hoe hard hij over de baan rijdt is ongelooflijk.
Toen Stefan, maanden keken we er naar uit. Samen 3 weken in Afrika. En het was geweldig met hem, zoveel gelachen, gesproken en gek gedaan. Wat een held!
Als ena laatste Petra, door haar ben ik 3 weken goed behandeld. Mede door haar kon ik met mijn lichaam 3 weken goed trainen. Zonder hulp van de fysio was dat echt onmogelijk geweest.
Als laatste nam ik afscheid van mijn roomie, mijn grote gespierde vriend. Met wie ik 3 weken het bed heb gedeeld.
Ik zag hem staan, nam een aanloop en vloog hem op zijn schouders.
We hadden samen avonden lang mooie gesprekken gevoerd, elkaar gesteund en elkaar gestimuleerd.
Ik was en ben blij met zo'n kamergenoot en goede vriend als hem in het team.
Afscheid nemen bestaat niet. Vrijdag zie ik ze gewoon weer. Dan wordt er weer ' wat' getraind.
en vanaf volgende week maandag gaan we er weer tegenaan. Het NK Indoor op 26 februari is mijn eerste wedstrijd. Deze dagen doe ik weinig en laad ik de batterij weer op. En met alle bekende meezingnummers die we hebben gezongen op de achtergrond denk ik nog eens terug aan 3 geweldige weken Stellenbosch.
De alle hier boven genoemde mensen bedankt!
De basis voor een onvergetelijke zomer( en vooral September) is gelegd.
