12 seconden en 23 honderdste... zo lang duurde mijn paralympisch optreden.
Veel te kort natuurlijk en wat heb ik ervan gebaald, maar nu 3 weken later besef ik me nog elke dag hoe mooi het eigenlijk was.
In Barcelona een geweldig trainingskamp gehad en op 26 augustus vertrokken we naar Londen, naar het Paralympisch dorp. Hier had ik altijd van gedroomd, mee doen aan de Paralympische Spelen. En toen ik op mijn kamer kwam, lagen er allemaal kaarten van vrienden en familie. Ik opende en las ze stuk voor stuk en bij de kaart van een goede vriend brak ik, ik besefte me, ik had het geflikt, ik stond op de Paralympische Spelen. Ik keek naar me bed en dacht, " hier slaap ik vanavond, morgen en over 2 weken ook nog". Alles in het olympisch dorp is waanzinnig. De weg naar de eetzaal was 10 minuten lopen, maar nooit was het vervelend.
Na een paar dagen wennen in het dorp was op 29 Augustus de opening. Strak in pak liep ik te gelijk met Marlou, Iris en Marije het stadion in. We gingen op onze plekken zitten en na een tijdje vroeg ik aan Iris: " hoe vaak heb je die sprong van Leverkusen, waardoor je nu hier staat, over gedaan"? en toen ik de vraag stelde, stelde ik hem ook indirect hardop aan mezelf. Hoe vaak had ik zelf niet de afgelopen dagen die ene race in Leverkusen op 15 juli 2011 over gedaan, waardoor ik hier nu stond. Na afloop liep ik met mijn roomie Ronald het stadion uit en hij sloeg een arm om me heen en precies dat moment is schitterend vast gelegt door Helene Wiesenhaan. En die foto wil ik jullie niet ontnemen.
Na de opening begonnen eindelijk de wedstrijden. Ik was pas op de laatste dag dus besloot ik de eerste dagen van de spelen naast het trainen en te rusten, veel te kijken bij teamgenoten. Wat was dat vet. Er werden medailles gewonnen, mooie prestaties neergezet en helaas ook teleurstellingen. Ik heb een weekend intens meegeleefd, bij vreugde en verdriet. En toen ging de knop om. Een week lang zo weinig mogelijk doen. En dat is, zeker voor mij, erg moeilijk! Ik baalde in de avond als ik op mijn kamer op tv de atletiekwedstrijden moest kijken, maar het was niet anders, 8 september moest mijn dag worden.
Op 8 september werd ik in de ochtend wakker, het bekende moment dat je in de spiegel kijkt: Nu moet het gebeuren, nu ga ik het doen. Naar de warming-up baan, warming-up, call room in. Om even voor 10en liep ik het Olympisch stadion in. Het was bijna helemaal gevult, om 10 uur al!! En bij de start zag ik mijn fans zitten. Mijn startblok klaar gemaakt, het blok en go, het ging 60 meter fantastisch, 10 meter minder en de laatste 30 meter slecht en dat resulteerde in een 6e plaats in de serie, eruit, uitgeschakeld in de series. En mijn tijd, 12.23 niet waarvoor ik het hele jaar getraind had... Ik wilde naar de finale en dan met die ervaring van de finale, door naar Rio om daar een medaille te winnen. Maar het plaatsen voor de finale was mislukt. Ik had mezelf teleurgesteld, ik had niet laten zien wat ik kan. Ik wilde mijn snelste race ooit lopen en met die plek had ik vrede en als je dan op 0.22 de finale mist, is dat ontzettend zuur.
Ik ging naar mijn fans toe. Allemaal teleurgesteld, maar ook trots. Want ik stond op de spelen en dat werd me herhaaldelijk gezegd, maar op dat moment heb je er niets aan. Terug naar het dorp, er was rust en tijd voor bezining. Ik was niet boos, ik heb niet gehuild, ik was teleurgesteld. In de avond dronken we er maar 1 tje op, zei ik als een boer met kiespijn. In de avond in het Holland House kwam ineens het besef, ik keek om me heen: Ik zag 6 vrienden met wie ik zoveel heb meegemaakt en zij met mij. Me ouders, broertjes, trainingsgenoten van Almere, Karol, Dennis oma, mijn fysio, Andries en het hele DPT inclusief staf waarmee ik afgelopen jaar een geweldige tijd heb gehad. En toen dacht ik wat wil ik nog meer, ik sta met hun allemaal in dezelfde ruimte, op de spelen, nederlandse muziek op de achtergrond, ik was voor 5 minuten de gelukkigste man op aarde. En dat op de dag waarop mijn missie mislukte.
Dinsdag heb ik een gesprek met de bondscoach en daarin gaan we overleggen hoe de komende 4 jaar eruit gaan zien. Want over 4 jaar wil ik niet dat mijn olympisch optreden maar 12 seconden en 23 honderdsten duurt.
Eigenlijk zou ik deze middag de hele middag voor school bezig moeten zijn. Ik ben immers begonnen aan de JCU en heb door de Paralympische Spelen wat achterstand op gelopen. Maar via nos.nl en youtube heb ik alle filmpjes teruggekeken. Alle huldigingen, mooie momenten van de Olympische en Paralympische Spelen. Ik had weer kippenvel over mijn hele lijf. Wat een fantastisch en bijzonder evenement. Het was mooi om meegemaakt te hebben, dit ga ik nooit meer vergeten.
Mijn droom is uitgekomen, ik heb aan de Paralympische Spelen deelgenomen.
Maar nu heb ik een nieuw doel, over 4 jaar wil ik ook in die filmpjes van huldigingen terecht komen, een nieuwe droom is ontstaan... ik wil een medaille op de Paralympische spelen en daar ga ik de komende 4 jaar alles voor doen.
Veel te kort natuurlijk en wat heb ik ervan gebaald, maar nu 3 weken later besef ik me nog elke dag hoe mooi het eigenlijk was.
In Barcelona een geweldig trainingskamp gehad en op 26 augustus vertrokken we naar Londen, naar het Paralympisch dorp. Hier had ik altijd van gedroomd, mee doen aan de Paralympische Spelen. En toen ik op mijn kamer kwam, lagen er allemaal kaarten van vrienden en familie. Ik opende en las ze stuk voor stuk en bij de kaart van een goede vriend brak ik, ik besefte me, ik had het geflikt, ik stond op de Paralympische Spelen. Ik keek naar me bed en dacht, " hier slaap ik vanavond, morgen en over 2 weken ook nog". Alles in het olympisch dorp is waanzinnig. De weg naar de eetzaal was 10 minuten lopen, maar nooit was het vervelend.
Na een paar dagen wennen in het dorp was op 29 Augustus de opening. Strak in pak liep ik te gelijk met Marlou, Iris en Marije het stadion in. We gingen op onze plekken zitten en na een tijdje vroeg ik aan Iris: " hoe vaak heb je die sprong van Leverkusen, waardoor je nu hier staat, over gedaan"? en toen ik de vraag stelde, stelde ik hem ook indirect hardop aan mezelf. Hoe vaak had ik zelf niet de afgelopen dagen die ene race in Leverkusen op 15 juli 2011 over gedaan, waardoor ik hier nu stond. Na afloop liep ik met mijn roomie Ronald het stadion uit en hij sloeg een arm om me heen en precies dat moment is schitterend vast gelegt door Helene Wiesenhaan. En die foto wil ik jullie niet ontnemen.
Op 8 september werd ik in de ochtend wakker, het bekende moment dat je in de spiegel kijkt: Nu moet het gebeuren, nu ga ik het doen. Naar de warming-up baan, warming-up, call room in. Om even voor 10en liep ik het Olympisch stadion in. Het was bijna helemaal gevult, om 10 uur al!! En bij de start zag ik mijn fans zitten. Mijn startblok klaar gemaakt, het blok en go, het ging 60 meter fantastisch, 10 meter minder en de laatste 30 meter slecht en dat resulteerde in een 6e plaats in de serie, eruit, uitgeschakeld in de series. En mijn tijd, 12.23 niet waarvoor ik het hele jaar getraind had... Ik wilde naar de finale en dan met die ervaring van de finale, door naar Rio om daar een medaille te winnen. Maar het plaatsen voor de finale was mislukt. Ik had mezelf teleurgesteld, ik had niet laten zien wat ik kan. Ik wilde mijn snelste race ooit lopen en met die plek had ik vrede en als je dan op 0.22 de finale mist, is dat ontzettend zuur.
Ik ging naar mijn fans toe. Allemaal teleurgesteld, maar ook trots. Want ik stond op de spelen en dat werd me herhaaldelijk gezegd, maar op dat moment heb je er niets aan. Terug naar het dorp, er was rust en tijd voor bezining. Ik was niet boos, ik heb niet gehuild, ik was teleurgesteld. In de avond dronken we er maar 1 tje op, zei ik als een boer met kiespijn. In de avond in het Holland House kwam ineens het besef, ik keek om me heen: Ik zag 6 vrienden met wie ik zoveel heb meegemaakt en zij met mij. Me ouders, broertjes, trainingsgenoten van Almere, Karol, Dennis oma, mijn fysio, Andries en het hele DPT inclusief staf waarmee ik afgelopen jaar een geweldige tijd heb gehad. En toen dacht ik wat wil ik nog meer, ik sta met hun allemaal in dezelfde ruimte, op de spelen, nederlandse muziek op de achtergrond, ik was voor 5 minuten de gelukkigste man op aarde. En dat op de dag waarop mijn missie mislukte.
Dinsdag heb ik een gesprek met de bondscoach en daarin gaan we overleggen hoe de komende 4 jaar eruit gaan zien. Want over 4 jaar wil ik niet dat mijn olympisch optreden maar 12 seconden en 23 honderdsten duurt.
Eigenlijk zou ik deze middag de hele middag voor school bezig moeten zijn. Ik ben immers begonnen aan de JCU en heb door de Paralympische Spelen wat achterstand op gelopen. Maar via nos.nl en youtube heb ik alle filmpjes teruggekeken. Alle huldigingen, mooie momenten van de Olympische en Paralympische Spelen. Ik had weer kippenvel over mijn hele lijf. Wat een fantastisch en bijzonder evenement. Het was mooi om meegemaakt te hebben, dit ga ik nooit meer vergeten.
Mijn droom is uitgekomen, ik heb aan de Paralympische Spelen deelgenomen.
Maar nu heb ik een nieuw doel, over 4 jaar wil ik ook in die filmpjes van huldigingen terecht komen, een nieuwe droom is ontstaan... ik wil een medaille op de Paralympische spelen en daar ga ik de komende 4 jaar alles voor doen.
