Het moment dat je beseft hoe mooi het is waar je mee bezig bent

Daar zit je dan op dinsdagmiddag 3 uur, met 30 graden in de zon, aan de rand van de zee, op een bankje naar een paar pinguins te kijken. Nee zo slecht hebben we het niet. Dat besefte ik des te meer deze dinsdag. In de ochtend reden we vanuit Stellenbosch naar Kaapstad. Daar gingen we naar de tafelberg.
Onderweg naar kaapstad reden we langs de townships. Zo ver je kon kijken zag je ze, langs de kant van de weg. Dit maakte enorme indruk op mij. En helemaal toen de bondscoach zei: " die mevrouw die vanochtend het ontbijt voor je maakt, woont dus ook hier ergens". Daar werd ik wel even stil van...
Na het prachtige uitzicht op de tafelberg en heerlijk geluncht te hebben gingen we naar pinguins kijken.
Ronald en ik gingen even apart zitten. En we bespraken dit unieke moment. Het was januari, dinsdagmiddag. En wij zaten in 30 graden op een bankje. Als we "niets" hadden zaten we nu gewoon keihard, net als alle 1000 andere studenten van onze leeftijd, te leren voor onze tentamens. Of zou ik met een kater wakker worden naar weer een goede studentenavond stappen.
Maar nu op deze momenten, besef je pas, wat ik door mijn beperking allemaal mee maak en nog ga meemaken. Dit is een unieke kans, die heel weinig mensen krijgen. En soms moet je daar even aan herinnert worden, in een gesprek onder 4 ogen op een bepaalde plek, waar 3 keer per dag eten, niet zo normaal is als bij ons.

Op de terugweg reden we weer langs de townships. Ik dacht aan al die mensen die ik wel eens gehoord heb van, ik wil niet naar school, ik voel me zo slecht. Als je de townships hebt gezien, denk je er wel anders over. Ik in iedergeval wel. En ik maar zeuren over mijn spieren die sinds maandag een beetje hun eigen gang gaan. En de pijntjes die ik heb. Die mensen in de townships hebben pas reden tot klagen. Maar voor hun is het gewoon ' normaal'. Zij zijn de hele dag bezig met overleven.

Het is helaas wel de realiteit. Je zou ze allemaal 100 rand willen geven die mensen, maar je weet dat het niet kan. En ik wist op dat moment gelijk ook. Ik moet verder. Het leven is niet eerlijk verdeeld. Ik zit op de helft van dit trainingskamp. Er moet nog veel werk worden verzet. En ik ga ook als ik terugben uit Zuid-Afrika, de komende 7 maanden er alles aan doen, er zullen nog genoeg momenten komen van bloed, zweet en tranen komen. Maar ik weet dat het moet, daarom ik doe het, zodat de beste Jelmar er staat op 8 september, als het moment van de waarheid er is.

Het schrijven van deze blog doe ik met muzikale ondersteuning van Edsilia rombley& Ruth Jacott met het nieuwe nummer: " Uit het oog, niet uit mijn hart" . Dit kan geen toeval zijn bedenk ik mij nu.
De mevrouw die netjes elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakt zal ik waarschijnlijk na deze 3 weken niet meer zien. Maar vergeten zal ik der niet. Als ze nadat ze mijn ontbijt heeft klaar gemaakt en andere werkzaamheden heeft verricht weer terugloopt naar der huisje...

Bijna verslagen door een vrouw

Het is vandaag zaterdag, heel lang voor mij de mooiste dag van de week en na 8 september hopelijk weer, de datum die met rood omcirkelt staat in mijn agenda.
Rustdag. Wat doe je dan? eerst maar eens een blog schrijven dacht ik zo over mijn belevenissen de afgelopen dagen.

Woensdagochtend werd ik wakker keek uit het raam en de zon scheen, volop!
Om 10 uur naar de baan voor de eerste training.
Een lekkere sprinttraining in de zon.
Na de gebruikelijke oefeningen gingen we starten.
Ze zijn allemaal nog te wisselvallig.
Een goede kan weer vervolgt worden door 2 slechte.
Daar is nog veel werk aan de winkel. Gelukkig hebben we nog ruim 7 maanden.
Daarna nog 10x60m gedaan.
Helemaal in het zweet, maar het was het waard.

In de middag hadden we krachttraining.
Valt weinig over te melden kracht is gewoon kracht, gewichten omhoog tillen en sterker worden!
Woensdagmiddag lukte dat gelukkig vrij aardig.

Donderdagochtend verspringen.
Ik heb een halfjaar niet vergesprongen dus was benieuwd wat ik er nog van kon.
Guido( de bondscoach) zei ook: Deze training is vooral om je een betere atleet te maken, meer completer en goed voor mijn sprint.
Daar waren de sprongen ook wisselvallig.
Aan het einde van de training kwam er toch een sprong uit, zeker 5.50m riep ik( wat natuurlijk niet zo was), maar hij was wel erg ver. Dat was het reden om voor mij te stoppen.
Zo ging ik met een goed gevoel weg van de baan.

Donderdagmiddag was ik vrij.
Erg lekker. Ik heb veel kleine pijntjes en gelukkig stond ik ingeroosterd bij de fysio die veel pijntjes verhielp, alleen me schouder had ik nog een beetje last van.
Met trainingsmaatje Iris nog boodschappen gedaan, uiteraard zat daar een 2 liter pak melk bij!
In de avond een heerlijke pizza met garnalen gegeten.

En toen vrijdag. De dag waar ik wel een beetje naar uitkeek.
In de middag stond er immers een conditietraining op het programma met op het einde 3x250m vol...
Bij de 3 rondjes inlopen en de loopscholingsoefeningen daarna zakte de moed wel een beetje in me schoenen... 3x250m, vorig jaar ging na 130 meter het licht al redelijk uit, nu moest ik bijna het dubbele!
Anyway er was geen weg terug. Ik ging eraan geloven.

Marlou, de snelste vrouw zonder onderbenen( en in een maand tijd van chagarijnig naar een geweldig persoon) wilde samen met mij lopen.
Ik zou als haas voor haar gaan, zodat zij kon profiteren van mijn snelheid, als ze me tenminste bij zou houden.
We begonnen, en na 50 meter in de bocht komt er ineens een vrouw naast me lopen, ik denk dit kan niet, ik liep al op zeker 80% van me kunnen en dacht nou een kleine versnelling gaat nog wel lukken. Maar toen kwam ik de bocht uit en kwam ze weer naast me, toen dacht ik dit ga ik echt niet laten gebeuren, 100% richting de finish en dan nog was ik zoo bang dat ze langszij kwam, gelukkig gebeurde het niet en won ik de race.

De rust van 15 minuten was zeer welkom.
De 2e 250m loop ging bijna identiek aan de eerste. Nu waren we 0.1 langzamer dan de eerste. Nog steeds geloven Marlou en ik dat niet. Guido had te vroeg de stopwatch ingedrukt, want hij was zeker sneller.

De laatste 250. Elk spiertje in mijn benen voelde ik en ging met samen geknepen billen naar de start. Ik keek Marlou aan en zag bij haar precies hetzelfde. Ik wilde niets liever dan dat het achter de rug was. Dus besloten we maar te gaan. Aan het begin van de bocht had ik voor het eerst dat ik dacht, shittt ik moet nog gewoon 180 meter en ben nu al helemaal kapot. Maar ik weet en wist op dat moment ook heel goed waar ik het voor doe. Dus besloot ik alles eruit te gooien. Ik heb niets gehoord en zag alleen de finish. En daar kwam ik aan, Marlou achter me gelaten, met een seconde en de snelste van 3 loopjes was een feit.

Ik was zo blij. In Nederland heb ik soms dat ik eerder moet stoppen doordat er veel vocht in de lucht is en ik het daardoor benauwd krijg. Hier in Afrika met deze temperatuur word ik door niets beperkt. Te warm ken ik niet. Dan zeur ik ook niet. Want ik merk dat mijn hele lijf het heerlijk vindt. Ik word niet beperkt door me long. Zelfs niet bij de laatste 250m die ik liep. En dat vind ik het lekkerste aan hier trainen.

Iris en Suzan hadden de 250m ieder apart gelopen en toen iedereen zijn spullen bij elkaar had gepakt liep ik terug naar het huis. Ik was trots op de dames en een beetje meer op Marlou, zij had me bijna verslagen. Maar ach bijna is niet helemaal, en niet helemaal is helemaal niet.

Het jaar van de waarheid is begonnen!!

Na een aantal maanden leek het me goed idee om weer een stukje te schrijven.
Na een goede vakantie op Mallorca heb ik het atletiek weer langzaam opgepakt en sloot ik mijn wedstrijdseizoen af met een 100m in Weert in 12.42!
Als ik terugkijk op 2011 besef ik me steeds weer hoe veel progressie ik heb gemaakt.
Tot de laatste wedstrijd. In Dubai werd ik wereldkampioen junioren met 12.42 en was ik in topvorm en helemaal uit vorm in de laatste wedstrijd ook 12.42 lopen hoeveel progressie ik heb geboekt in 2011.
In de zomervakantie van 2011 heb ik ook besloten mijn studie journalistiek stop te zetten.
Het was geen moeilijke keuze maar het doet me wel erg veel pijn.
Journalistiek was immers de opleiding die ik al vanaf me 14e wilde studeren.
Helaas was het niet wat ik zocht.
Doordat ik mij heb genomineerd voor de Paralympische Spelen besloot ik dit jaar geen studie te doen en mij volledig te concentreren op mijn sport. Ik zit met mijn persoonlijk record op de 100 meter (11.87) maar 0.26 ( 11.61) van het wereldrecord af. Een medaille in Londen moet dus haalbaar zijn! En daar wil ik dit jaar alles voor doen.
Vanaf Oktober train ik 4 avonden in de week in Almere en op vrijdag 2x op Papendal bij Arnhem!
Verder doe ik op maandag en woensdagochtend 2 uur een Engelse cursus in Amsterdam.
Op Dinsdag en donderdag help ik de kleuters met hun boterham op eten en ga ik beide middagen een uur naar de fysio.

Zo zien mijn weken er uit van oktober tot nu.
Dat ik van 3/4 keer in de week trainen na 6x in de week voel ik geregelt aan mijn lichaam.
Maar ik weet waar ik het voor doe, dus onderga ik de pijn en kleine blessures. En zolang het kleine blessures zijn maak ik me geen zorgen.
Dit is wat ik altijd gewilt heb. Een leven als topsporter. Elke training weer 100% geven en toe leven naar dat ene moment, 8 september 2012.

Voordelen zitten er natuurlijk ook gaan.
Nu ben ik namelijk in Zuid-Afrika om lekker 3 weken onder heerlijke omstandigheden te trainen.
Na een lange reis zijn we gisternacht aangekomen in Stellenbosch. Een uurtje rijden vanaf Kaapstad!
Ik slaap met kamermaatje en vriend Ronald op een mooie kamer. Het bed is wat klein maar ach met 3.5 been liggen we lekker knus. De baan is geweldig en heeft een mooi uitzicht. Vandaag losgelopen en morgen gaan we echt beginnen. Te beginnen met een starttraining en in de middag gaan we proberen sterk te worden met de krachttraining!!

Het is hier kwart voor 10 en nog steeds 20 graden... heel slecht heb ik het hier!
Ik ga zo me bed in want wil fris zijn voor de eerste van 25 trainingen die ik deze 3 weken ga proberen af te werken.
Jullie horen van me.

tot later!!