Het is vandaag zaterdag, heel lang voor mij de mooiste dag van de week en na 8 september hopelijk weer, de datum die met rood omcirkelt staat in mijn agenda.
Rustdag. Wat doe je dan? eerst maar eens een blog schrijven dacht ik zo over mijn belevenissen de afgelopen dagen.
Woensdagochtend werd ik wakker keek uit het raam en de zon scheen, volop!
Om 10 uur naar de baan voor de eerste training.
Een lekkere sprinttraining in de zon.
Na de gebruikelijke oefeningen gingen we starten.
Ze zijn allemaal nog te wisselvallig.
Een goede kan weer vervolgt worden door 2 slechte.
Daar is nog veel werk aan de winkel. Gelukkig hebben we nog ruim 7 maanden.
Daarna nog 10x60m gedaan.
Helemaal in het zweet, maar het was het waard.
In de middag hadden we krachttraining.
Valt weinig over te melden kracht is gewoon kracht, gewichten omhoog tillen en sterker worden!
Woensdagmiddag lukte dat gelukkig vrij aardig.
Donderdagochtend verspringen.
Ik heb een halfjaar niet vergesprongen dus was benieuwd wat ik er nog van kon.
Guido( de bondscoach) zei ook: Deze training is vooral om je een betere atleet te maken, meer completer en goed voor mijn sprint.
Daar waren de sprongen ook wisselvallig.
Aan het einde van de training kwam er toch een sprong uit, zeker 5.50m riep ik( wat natuurlijk niet zo was), maar hij was wel erg ver. Dat was het reden om voor mij te stoppen.
Zo ging ik met een goed gevoel weg van de baan.
Donderdagmiddag was ik vrij.
Erg lekker. Ik heb veel kleine pijntjes en gelukkig stond ik ingeroosterd bij de fysio die veel pijntjes verhielp, alleen me schouder had ik nog een beetje last van.
Met trainingsmaatje Iris nog boodschappen gedaan, uiteraard zat daar een 2 liter pak melk bij!
In de avond een heerlijke pizza met garnalen gegeten.
En toen vrijdag. De dag waar ik wel een beetje naar uitkeek.
In de middag stond er immers een conditietraining op het programma met op het einde 3x250m vol...
Bij de 3 rondjes inlopen en de loopscholingsoefeningen daarna zakte de moed wel een beetje in me schoenen... 3x250m, vorig jaar ging na 130 meter het licht al redelijk uit, nu moest ik bijna het dubbele!
Anyway er was geen weg terug. Ik ging eraan geloven.
Marlou, de snelste vrouw zonder onderbenen( en in een maand tijd van chagarijnig naar een geweldig persoon) wilde samen met mij lopen.
Ik zou als haas voor haar gaan, zodat zij kon profiteren van mijn snelheid, als ze me tenminste bij zou houden.
We begonnen, en na 50 meter in de bocht komt er ineens een vrouw naast me lopen, ik denk dit kan niet, ik liep al op zeker 80% van me kunnen en dacht nou een kleine versnelling gaat nog wel lukken. Maar toen kwam ik de bocht uit en kwam ze weer naast me, toen dacht ik dit ga ik echt niet laten gebeuren, 100% richting de finish en dan nog was ik zoo bang dat ze langszij kwam, gelukkig gebeurde het niet en won ik de race.
De rust van 15 minuten was zeer welkom.
De 2e 250m loop ging bijna identiek aan de eerste. Nu waren we 0.1 langzamer dan de eerste. Nog steeds geloven Marlou en ik dat niet. Guido had te vroeg de stopwatch ingedrukt, want hij was zeker sneller.
De laatste 250. Elk spiertje in mijn benen voelde ik en ging met samen geknepen billen naar de start. Ik keek Marlou aan en zag bij haar precies hetzelfde. Ik wilde niets liever dan dat het achter de rug was. Dus besloten we maar te gaan. Aan het begin van de bocht had ik voor het eerst dat ik dacht, shittt ik moet nog gewoon 180 meter en ben nu al helemaal kapot. Maar ik weet en wist op dat moment ook heel goed waar ik het voor doe. Dus besloot ik alles eruit te gooien. Ik heb niets gehoord en zag alleen de finish. En daar kwam ik aan, Marlou achter me gelaten, met een seconde en de snelste van 3 loopjes was een feit.
Ik was zo blij. In Nederland heb ik soms dat ik eerder moet stoppen doordat er veel vocht in de lucht is en ik het daardoor benauwd krijg. Hier in Afrika met deze temperatuur word ik door niets beperkt. Te warm ken ik niet. Dan zeur ik ook niet. Want ik merk dat mijn hele lijf het heerlijk vindt. Ik word niet beperkt door me long. Zelfs niet bij de laatste 250m die ik liep. En dat vind ik het lekkerste aan hier trainen.
Iris en Suzan hadden de 250m ieder apart gelopen en toen iedereen zijn spullen bij elkaar had gepakt liep ik terug naar het huis. Ik was trots op de dames en een beetje meer op Marlou, zij had me bijna verslagen. Maar ach bijna is niet helemaal, en niet helemaal is helemaal niet.
Rustdag. Wat doe je dan? eerst maar eens een blog schrijven dacht ik zo over mijn belevenissen de afgelopen dagen.
Woensdagochtend werd ik wakker keek uit het raam en de zon scheen, volop!
Om 10 uur naar de baan voor de eerste training.
Een lekkere sprinttraining in de zon.
Na de gebruikelijke oefeningen gingen we starten.
Ze zijn allemaal nog te wisselvallig.
Een goede kan weer vervolgt worden door 2 slechte.
Daar is nog veel werk aan de winkel. Gelukkig hebben we nog ruim 7 maanden.
Daarna nog 10x60m gedaan.
Helemaal in het zweet, maar het was het waard.
In de middag hadden we krachttraining.
Valt weinig over te melden kracht is gewoon kracht, gewichten omhoog tillen en sterker worden!
Woensdagmiddag lukte dat gelukkig vrij aardig.
Donderdagochtend verspringen.
Ik heb een halfjaar niet vergesprongen dus was benieuwd wat ik er nog van kon.
Guido( de bondscoach) zei ook: Deze training is vooral om je een betere atleet te maken, meer completer en goed voor mijn sprint.
Daar waren de sprongen ook wisselvallig.
Aan het einde van de training kwam er toch een sprong uit, zeker 5.50m riep ik( wat natuurlijk niet zo was), maar hij was wel erg ver. Dat was het reden om voor mij te stoppen.
Zo ging ik met een goed gevoel weg van de baan.
Donderdagmiddag was ik vrij.
Erg lekker. Ik heb veel kleine pijntjes en gelukkig stond ik ingeroosterd bij de fysio die veel pijntjes verhielp, alleen me schouder had ik nog een beetje last van.
Met trainingsmaatje Iris nog boodschappen gedaan, uiteraard zat daar een 2 liter pak melk bij!
In de avond een heerlijke pizza met garnalen gegeten.
En toen vrijdag. De dag waar ik wel een beetje naar uitkeek.
In de middag stond er immers een conditietraining op het programma met op het einde 3x250m vol...
Bij de 3 rondjes inlopen en de loopscholingsoefeningen daarna zakte de moed wel een beetje in me schoenen... 3x250m, vorig jaar ging na 130 meter het licht al redelijk uit, nu moest ik bijna het dubbele!
Anyway er was geen weg terug. Ik ging eraan geloven.
Marlou, de snelste vrouw zonder onderbenen( en in een maand tijd van chagarijnig naar een geweldig persoon) wilde samen met mij lopen.
Ik zou als haas voor haar gaan, zodat zij kon profiteren van mijn snelheid, als ze me tenminste bij zou houden.
We begonnen, en na 50 meter in de bocht komt er ineens een vrouw naast me lopen, ik denk dit kan niet, ik liep al op zeker 80% van me kunnen en dacht nou een kleine versnelling gaat nog wel lukken. Maar toen kwam ik de bocht uit en kwam ze weer naast me, toen dacht ik dit ga ik echt niet laten gebeuren, 100% richting de finish en dan nog was ik zoo bang dat ze langszij kwam, gelukkig gebeurde het niet en won ik de race.
De rust van 15 minuten was zeer welkom.
De 2e 250m loop ging bijna identiek aan de eerste. Nu waren we 0.1 langzamer dan de eerste. Nog steeds geloven Marlou en ik dat niet. Guido had te vroeg de stopwatch ingedrukt, want hij was zeker sneller.
De laatste 250. Elk spiertje in mijn benen voelde ik en ging met samen geknepen billen naar de start. Ik keek Marlou aan en zag bij haar precies hetzelfde. Ik wilde niets liever dan dat het achter de rug was. Dus besloten we maar te gaan. Aan het begin van de bocht had ik voor het eerst dat ik dacht, shittt ik moet nog gewoon 180 meter en ben nu al helemaal kapot. Maar ik weet en wist op dat moment ook heel goed waar ik het voor doe. Dus besloot ik alles eruit te gooien. Ik heb niets gehoord en zag alleen de finish. En daar kwam ik aan, Marlou achter me gelaten, met een seconde en de snelste van 3 loopjes was een feit.
Ik was zo blij. In Nederland heb ik soms dat ik eerder moet stoppen doordat er veel vocht in de lucht is en ik het daardoor benauwd krijg. Hier in Afrika met deze temperatuur word ik door niets beperkt. Te warm ken ik niet. Dan zeur ik ook niet. Want ik merk dat mijn hele lijf het heerlijk vindt. Ik word niet beperkt door me long. Zelfs niet bij de laatste 250m die ik liep. En dat vind ik het lekkerste aan hier trainen.
Iris en Suzan hadden de 250m ieder apart gelopen en toen iedereen zijn spullen bij elkaar had gepakt liep ik terug naar het huis. Ik was trots op de dames en een beetje meer op Marlou, zij had me bijna verslagen. Maar ach bijna is niet helemaal, en niet helemaal is helemaal niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten