Daar zit je dan op dinsdagmiddag 3 uur, met 30 graden in de zon, aan de rand van de zee, op een bankje naar een paar pinguins te kijken. Nee zo slecht hebben we het niet. Dat besefte ik des te meer deze dinsdag. In de ochtend reden we vanuit Stellenbosch naar Kaapstad. Daar gingen we naar de tafelberg.
Onderweg naar kaapstad reden we langs de townships. Zo ver je kon kijken zag je ze, langs de kant van de weg. Dit maakte enorme indruk op mij. En helemaal toen de bondscoach zei: " die mevrouw die vanochtend het ontbijt voor je maakt, woont dus ook hier ergens". Daar werd ik wel even stil van...
Na het prachtige uitzicht op de tafelberg en heerlijk geluncht te hebben gingen we naar pinguins kijken.
Ronald en ik gingen even apart zitten. En we bespraken dit unieke moment. Het was januari, dinsdagmiddag. En wij zaten in 30 graden op een bankje. Als we "niets" hadden zaten we nu gewoon keihard, net als alle 1000 andere studenten van onze leeftijd, te leren voor onze tentamens. Of zou ik met een kater wakker worden naar weer een goede studentenavond stappen.
Maar nu op deze momenten, besef je pas, wat ik door mijn beperking allemaal mee maak en nog ga meemaken. Dit is een unieke kans, die heel weinig mensen krijgen. En soms moet je daar even aan herinnert worden, in een gesprek onder 4 ogen op een bepaalde plek, waar 3 keer per dag eten, niet zo normaal is als bij ons.
Op de terugweg reden we weer langs de townships. Ik dacht aan al die mensen die ik wel eens gehoord heb van, ik wil niet naar school, ik voel me zo slecht. Als je de townships hebt gezien, denk je er wel anders over. Ik in iedergeval wel. En ik maar zeuren over mijn spieren die sinds maandag een beetje hun eigen gang gaan. En de pijntjes die ik heb. Die mensen in de townships hebben pas reden tot klagen. Maar voor hun is het gewoon ' normaal'. Zij zijn de hele dag bezig met overleven.
Het is helaas wel de realiteit. Je zou ze allemaal 100 rand willen geven die mensen, maar je weet dat het niet kan. En ik wist op dat moment gelijk ook. Ik moet verder. Het leven is niet eerlijk verdeeld. Ik zit op de helft van dit trainingskamp. Er moet nog veel werk worden verzet. En ik ga ook als ik terugben uit Zuid-Afrika, de komende 7 maanden er alles aan doen, er zullen nog genoeg momenten komen van bloed, zweet en tranen komen. Maar ik weet dat het moet, daarom ik doe het, zodat de beste Jelmar er staat op 8 september, als het moment van de waarheid er is.
Het schrijven van deze blog doe ik met muzikale ondersteuning van Edsilia rombley& Ruth Jacott met het nieuwe nummer: " Uit het oog, niet uit mijn hart" . Dit kan geen toeval zijn bedenk ik mij nu.
De mevrouw die netjes elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakt zal ik waarschijnlijk na deze 3 weken niet meer zien. Maar vergeten zal ik der niet. Als ze nadat ze mijn ontbijt heeft klaar gemaakt en andere werkzaamheden heeft verricht weer terugloopt naar der huisje...
Onderweg naar kaapstad reden we langs de townships. Zo ver je kon kijken zag je ze, langs de kant van de weg. Dit maakte enorme indruk op mij. En helemaal toen de bondscoach zei: " die mevrouw die vanochtend het ontbijt voor je maakt, woont dus ook hier ergens". Daar werd ik wel even stil van...
Na het prachtige uitzicht op de tafelberg en heerlijk geluncht te hebben gingen we naar pinguins kijken.
Ronald en ik gingen even apart zitten. En we bespraken dit unieke moment. Het was januari, dinsdagmiddag. En wij zaten in 30 graden op een bankje. Als we "niets" hadden zaten we nu gewoon keihard, net als alle 1000 andere studenten van onze leeftijd, te leren voor onze tentamens. Of zou ik met een kater wakker worden naar weer een goede studentenavond stappen.
Maar nu op deze momenten, besef je pas, wat ik door mijn beperking allemaal mee maak en nog ga meemaken. Dit is een unieke kans, die heel weinig mensen krijgen. En soms moet je daar even aan herinnert worden, in een gesprek onder 4 ogen op een bepaalde plek, waar 3 keer per dag eten, niet zo normaal is als bij ons.
Op de terugweg reden we weer langs de townships. Ik dacht aan al die mensen die ik wel eens gehoord heb van, ik wil niet naar school, ik voel me zo slecht. Als je de townships hebt gezien, denk je er wel anders over. Ik in iedergeval wel. En ik maar zeuren over mijn spieren die sinds maandag een beetje hun eigen gang gaan. En de pijntjes die ik heb. Die mensen in de townships hebben pas reden tot klagen. Maar voor hun is het gewoon ' normaal'. Zij zijn de hele dag bezig met overleven.
Het is helaas wel de realiteit. Je zou ze allemaal 100 rand willen geven die mensen, maar je weet dat het niet kan. En ik wist op dat moment gelijk ook. Ik moet verder. Het leven is niet eerlijk verdeeld. Ik zit op de helft van dit trainingskamp. Er moet nog veel werk worden verzet. En ik ga ook als ik terugben uit Zuid-Afrika, de komende 7 maanden er alles aan doen, er zullen nog genoeg momenten komen van bloed, zweet en tranen komen. Maar ik weet dat het moet, daarom ik doe het, zodat de beste Jelmar er staat op 8 september, als het moment van de waarheid er is.
Het schrijven van deze blog doe ik met muzikale ondersteuning van Edsilia rombley& Ruth Jacott met het nieuwe nummer: " Uit het oog, niet uit mijn hart" . Dit kan geen toeval zijn bedenk ik mij nu.
De mevrouw die netjes elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakt zal ik waarschijnlijk na deze 3 weken niet meer zien. Maar vergeten zal ik der niet. Als ze nadat ze mijn ontbijt heeft klaar gemaakt en andere werkzaamheden heeft verricht weer terugloopt naar der huisje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten