12 seconden en 23 honderdste...

12 seconden en 23 honderdste... zo lang duurde mijn paralympisch optreden.
Veel te kort natuurlijk en wat heb ik ervan gebaald, maar nu 3 weken later besef ik me nog elke dag hoe mooi het eigenlijk was.

In Barcelona een geweldig trainingskamp gehad en op 26 augustus vertrokken we naar Londen, naar het Paralympisch dorp. Hier had ik altijd van gedroomd, mee doen aan de Paralympische Spelen. En toen ik op mijn kamer kwam, lagen er allemaal kaarten van vrienden en familie. Ik opende en las ze stuk voor stuk en bij de kaart van een goede vriend brak ik, ik besefte me, ik had het geflikt, ik stond op de Paralympische Spelen. Ik keek naar me bed en dacht, " hier slaap ik vanavond, morgen en over 2 weken ook nog". Alles in het olympisch dorp is waanzinnig. De weg naar de eetzaal was 10 minuten lopen, maar nooit was het vervelend.

Na een paar dagen wennen in het dorp was op 29 Augustus de opening. Strak in pak liep ik te gelijk met Marlou, Iris en Marije het stadion in. We gingen op onze plekken zitten en na een tijdje vroeg ik aan Iris: " hoe vaak heb je die sprong van Leverkusen, waardoor je nu hier staat, over gedaan"? en toen ik de vraag stelde, stelde ik hem ook indirect hardop aan mezelf. Hoe vaak had ik zelf niet de afgelopen dagen die ene race in Leverkusen op 15 juli 2011 over gedaan, waardoor ik hier nu stond. Na afloop liep ik met mijn roomie Ronald het stadion uit en hij sloeg een arm om me heen en precies dat moment is schitterend vast gelegt door Helene Wiesenhaan. En die foto wil ik jullie niet ontnemen.

 

 

 

 Na de opening begonnen eindelijk de wedstrijden. Ik was pas op de laatste dag dus besloot ik de eerste dagen van de spelen naast het trainen en te rusten, veel te kijken bij teamgenoten. Wat was dat vet. Er werden medailles gewonnen, mooie prestaties neergezet en helaas ook teleurstellingen. Ik heb een weekend intens meegeleefd, bij vreugde en verdriet. En toen ging de knop om. Een week lang zo weinig mogelijk doen. En dat is, zeker voor mij, erg moeilijk! Ik baalde in de avond als ik op mijn kamer op tv de atletiekwedstrijden moest kijken, maar het was niet anders, 8 september moest mijn dag worden.

Op 8 september werd ik in de ochtend wakker, het bekende moment dat je in de spiegel kijkt: Nu moet het gebeuren, nu ga ik het doen. Naar de warming-up baan, warming-up, call room in. Om even voor 10en liep ik het Olympisch stadion in. Het was bijna helemaal gevult, om 10 uur al!! En bij de start zag ik mijn fans zitten. Mijn startblok klaar gemaakt, het blok en go, het ging 60 meter fantastisch, 10 meter minder en de laatste 30 meter slecht en dat resulteerde in een 6e plaats in de serie, eruit, uitgeschakeld in de series. En mijn tijd, 12.23 niet waarvoor ik het hele jaar getraind had... Ik wilde naar de finale en dan met die ervaring van de finale, door naar Rio om daar een medaille te winnen. Maar het plaatsen voor de finale was mislukt. Ik had mezelf teleurgesteld, ik had niet laten zien wat ik kan. Ik wilde mijn snelste race ooit lopen en met die plek had ik vrede en als je dan op 0.22 de finale mist, is dat ontzettend zuur.

Ik ging naar mijn fans toe. Allemaal teleurgesteld, maar ook trots. Want ik stond op de spelen en dat werd me herhaaldelijk gezegd, maar op dat moment heb je er niets aan. Terug naar het dorp, er was rust en tijd voor bezining. Ik was niet boos, ik heb niet gehuild, ik was teleurgesteld. In de avond dronken we er maar 1 tje op, zei ik als een boer met kiespijn. In de avond in het Holland House kwam ineens het besef, ik keek om me heen: Ik zag 6 vrienden met wie ik zoveel heb meegemaakt en zij met mij. Me ouders, broertjes, trainingsgenoten van Almere, Karol, Dennis oma, mijn fysio, Andries en het hele DPT inclusief staf waarmee ik afgelopen jaar een geweldige tijd heb gehad. En toen dacht ik wat wil ik nog meer, ik sta met hun allemaal in dezelfde ruimte, op de spelen, nederlandse muziek op de achtergrond, ik was voor 5 minuten de gelukkigste man op aarde. En dat op de dag waarop mijn missie mislukte.

Dinsdag heb ik een gesprek met de bondscoach en daarin gaan we overleggen hoe de komende 4 jaar eruit gaan zien. Want over 4 jaar wil ik niet dat mijn olympisch optreden maar 12 seconden en 23 honderdsten duurt.

Eigenlijk zou ik deze middag de hele middag voor school bezig moeten zijn. Ik ben immers begonnen aan de JCU en heb door de Paralympische Spelen wat achterstand op gelopen. Maar via nos.nl en youtube heb ik alle filmpjes teruggekeken. Alle huldigingen, mooie momenten van de Olympische en Paralympische Spelen. Ik had weer kippenvel over mijn hele lijf. Wat een fantastisch en bijzonder evenement. Het was mooi om meegemaakt te hebben, dit ga ik nooit meer vergeten.
Mijn droom is uitgekomen, ik heb aan de Paralympische Spelen deelgenomen.
Maar nu heb ik een nieuw doel, over 4 jaar wil ik ook in die filmpjes van huldigingen terecht komen, een nieuwe droom is ontstaan... ik wil een medaille op de Paralympische spelen en daar ga ik de komende 4 jaar alles voor doen.

 

Een hete spaanse zomeravond...

Gisteravond was het zo ver. Na 2 goede trainingsdagen waarin ik een aantal goede momenten heb gehad, stapte ik met de coaches Guido en Arno en prothesemaker Frank in de taxi naar Camp Nou.
In de taxi keek Guido me aan, Jelmar je bent zenuwachtig he... Ja wat denk je, Barca-Real en ik zit gewoon op de tribune. Een jongensdroom. Messi tegen Ronaldo, xavi en iniesta zien voetballen.

We stapten op 500 meter van het stadion uit de taxi en voegde ons in de rij supporters opweg naar het stadion. En toen begon het helemaal te leven. Om de meter pakte Guido, Arno en Frank elkaar of mij vast. Ik was als twintiger met veertigers op stap, maar alle 4 waren we weer een jaar of 9. In de middag zei ik al tegen Frank: " elke keer als je het zegt, wordt het mooier". En geloof me, dat was zo. Na een snelle hap het stadion in. Wat een enorm stadion. Ik was er al eens geweest, maar nu zaten er gewoon 100.000 man op de tribune. En toen het moment, de spelers kwamen het veld op, het Catalaanse volkslied klonk, en 100.000 man zong uit volle borst mee. Kippenvel, en de wedstrijd moest nog beginnen.

De wedstrijd begon en de eerste helft eindigde in 0-0. de 2e helft werd een stuk spectaculairder en barca won met 3-2! De 2-1 van Messi was een penalty, gelukkig heb ik die met mijn mobiel opgenomen, dan kan als ik eraan terugdenk de beelden erbij pakken. Na de wedstrijd stonden we op, liepen we het stadion uit, opzoek naar een taxi. Maar ik wist het zeker, ik ben bij de mooiste voetbalwedstrijd uit mijn leven geweest. De sfeer, het geweldige voetbal en de uitslag, het was fantastisch! Toen ik terug kwam in mijn appartement liet ik het allemaal even bezinken, slapen ging niet want ik zat nog veel adrenaline.

De wedstrijd heeft me ook geinspireerd. Over 2 weken zitten er 80.000 man op de tribune, om naar mij te kijken. En dan mag ik net als die voetballers gister op het veld, laten zien wat ik goed kan. En daar heb ik na gisteravond nog veel meer zin in!! Gisterochtend met starten zaten er een aantal tussen waar zelfs Andries laaiend enthousiast van werd. En daardoor wist ik helemaal. Ik ben op de goede weg. Want zo enthousiast heb ik Andries na een training, zelden gezien. Morgen nog 30 vliegend test, waar ik erg benieuwd naar ben. En dan vliegen we zondag vanuit Barcelona door naar Londen, om daar ons de installeren in het olympisch dorp. Ondanks dat ik het spannend vind, kijk ik er ook naar uit. Om daar op het grootste sportevenement ter wereld mijn kunsten te vertonen.

Ik ga mijn rustmiddag doorbrengen aan het zwembad.

de volgende blog komt waarschijnlijk uit Londen, dus vanuit een zonnig Spanje zeg ik:  Tot later!

De laatste loodjes

De laatste blog is al van een paar maanden geleden, dus leek het me handig om nu, 18 dagen voor DE dag te vertellen hoe het met me gaat.

Vrijdag zijn we vertrokken naar Barcelona, om hier bij goede omstandigheden, de puntjes op de i te zetten. We verblijven hier 10 dagen en zondag de 26e vliegen we door naar Londen.
De dag voordat we vertrokken naar Barcelona was er een persdag. Een kort training met " wat pers" had ik me op ingesteld. Geen heel goed idee, want toen ik de heuvel afliep richting de atletiekbaan op Papendal stonden er 35 journalisten die allemaal van een ieder van ons hun verhaal wilde horen. Bij de eerste versnellingen die we met zijn 5en als lopers deden, hoorde je alle fototoestellen klikken, erg bijzonder. Na de pers te woord te hebben gestaan, moesten we in de middag naar de persconferentie. Daar werd bekend gemaakt dat mijn roomie, vriend en teamgenoot Ronald de vlag mag dragen tijdens de opening ceremonie. Ik was en ben enorm trots op hem!

Vrijdagochtend verzameld op schiphol en na afscheid te hebben genomen, gingen we direct nadat we alle koffers hadden ingeleverd naar de starbucks. Na een goede vlucht en een stukje rijden kwamen we aan bij ons appartement in Barcelona. Met henk en Ronald hebben we een erg mooi en groot appartement. Henk heeft een aparte slaapkamer en Ronald en ik delen er eentje samen.

Zaterdagochtend de baan verkend en losgelopen. Andries, mijn persoonlijke trainer uit Almere, is deze 10 dagen in Barcelona erbij, om aan de laatste details te werken. Dat zijn mijn rechterarm en mijn voetspanning. Bij het loslopen hebben we daar gelijk aandacht aan besteeds, door met een estafettestokje in mijn rechterhand te lopen.
Op de onderstaande site zie je daar een filmpje van.

http://www.ubersense.com/video/view/YyhDhuIO

Zondagochtend stond een snelheidstraining op het programma.
het woord zegt het al, alles in de training stond in het teken van snelheid. En om " gratis" snelheid te krijgen liep ik heuvel af.
Ook hier heb ik een filmpje van.

http://www.ubersense.com/video/view/ZACzJaQa

in de middag kracht. En dat ging erg lekker!! Er was 1 oefening, Andries nam gelijk zijn camera erbij, die ik nog nooit had gedaan.

http://www.ubersense.com/video/view/I1ZFb2hR

trots en voldaan liep ik de krachtruimte uit, dit had ik toch maar ff geflikt.

Maandagochtend starten, ook hier een filmpje van.

http://www.ubersense.com/video/view/VubEhNrU

In de middag had ik de zwaarste training van dit trainingskamp. Nog even een conditietraining zodat ik het laatste deel op de 100 meter nog extra energie over heb.

Het was zwaar, zwoegen, maar achteraf is het ook weer lekker. En zeker als het zo goed ging als gister.

Vanochtend losgelopen en een paar ritmeoefeningen gedaan, en nu zit ik op de bank voor een welverdiende rustmiddag. De trainingen van de komende dagen zijn niet meer zwaar en gaan alleen maar om de pure snelheid en de uitvoering ervan.

Op facebook plaats ik elke dag een filmpje, die zal vanmiddag vanuit het zwembad verzorgd worden... Want daar ga ik nu heen!!

Volgers, blijf me volgen, ik zoek hier de komende dagen de goede mix tussen ontspanning en inspanning, zodat op 8 september de beste Jelmar Bos ooit aan de start staat van een 100m.

Tot later!!

3 onvergetelijke weken...

De dagen na de tafelberg waren minder. Ik had de eerste week elke training 100% gegeven, zoals ik altijd doe. Maar als je zovaak traint als op een trainingsstage, kan je niet elke training 100% geven. Dus na 2 dagen kwakkelen besloten we 2 dagen niets te doen en dan de laatste week was het doel vooral de training volbrengen, het liefst allemaal.
Dit is de rest van het trainingskamp goed gelukt. Ik heb goed kunnen trainen, soms wat minder gedaan, maar het daardoor wel de hele week volgehouden.

Het leven begon me daar wel te bevallen. In de ochtend trainen, lunchen, op bed, trainen, dineren en in de avond nog een milkshake bij java. Dit was 3 weken nagenoeg mijn ritme. De rustdagen daarbij waren heerlijk. Dan kon je gewoon even de hele dag niets doen. En niets doen was bij ons op terrassjes zitten, ice tea drinken en vooral rusten.
Na 2.5 week was ik er wel klaar mee. Ik keek uit om weer naar huis te gaan. Zo lang met zo'n grote groep was te voelen na 2.5 week. Lichamelijk was ik kapot en we kwamen op het punt dat we tegen elkaar zeiden: " we hebben elkaar ook gewoon niks zinnings meer te vertellen" . Wat ik toen dacht, bleek een week later heel anders te zijn.
Ik dacht dat ik blij zou zijn, iedereen even een week niet te zien.
Maar ik zat nog niet in de auto vanuit schiphol en ging alle foto's terugkijken. En lachte om alle mooie momenten die we met elkaar beleefd hadden. Het woord 'missen' kwam zelfs naar boven.

De laatste dag stond er een test op het programma. 150 meter en 300 meter.
Ik heb besloten geen trainingstijden op internet te zetten, maar die van de 300 meter wil ik jullie niet ontnemen.
ik liep de 300 meter in 44.5! Ter vergelijking vorig jaar liep ik op mijn enige 400m 70.6! En zoals jullie weten, 200 meter is meestal al 70 meter te ver voor me. Maar deze 300 meter heeft me enorm veel vertrouwen gegeven.
Want ik kwam steenkapot na 300 meter over de finish. Ik had een prima tijd gelopen. Maar het mooiste was. Waar ik vorig jaar 10 minuten na een 200 meter uitgetelt op de grond lag en een gesprek niet te beginnen was, stond ik nu 5 minuten na een 300 meter met Guido de net gelopen race te analyseren.
De wintertrainingen in Almere hebben mij conditioneel sterk gemaakt en daar op de allerlaatste dag van het trainingskamp kreeg ik de bevestiging. Ik wist dat ik goed bezig was, ik had meer kracht, ben sneller geworden. Maar conditioneel sta ik er nu ook gewoon goed voor!
Met dit in mijn achterhoofd kon ik met een goed gevoel het vliegtuig in gaan.
Ik stapte het vliegtuig in en wist, ik kom hier terug. Hier trainen in de winter is echt geweldig. Zeker voor mij, voor mijn lichaam en mijn long.

Na een lange reis kwamen we aan op schiphol.
En daar namen we afscheid van elkaar als groep. Het was heel gek, in 3 weken ben je zo naar elkaar toe gegroeit, zijn er vriendschappen gesloten, gemaakt en uitgebouwt.

Ik ging iedereen langs en begon bij Marije, ik vond het zo knap dat ze ondanks haar blessure zo positief in de groep bleef en bovendien was het erg gezellig met haar.
Daarna Suus, 11 uur lang naast gezeten in het vliegtuig en ook haar bewonderde ik, de meeste trainingen gedaan van iedereen en in allemaal was ze goed.
Daarna de 2 dames waar ik het meest mee heb opgeschoten.
Iris, avonden met elkaar erg gezellig gegeten en op trainen heb ik haar nooit horen zeuren, elke training stond ze der weer.
En dan Marlou, we keken elkaar aan, ja we hadden elkaar gevonden als trainingsmaatjes. Maar ook buiten de trainingen om hebben we een mooie vriendschap opgebouwt, het was geweldig.
Toen schudde ik Bart de hand, de jongen waarmee ik 4 nachten op de kamer sliep en leuke gesprekken mee heb gevoerd. Zijn passie voor de sport vond ik mooi om te zien.
Ik hugde Guido en bedankte hem voor de afgelopen 3 weken. Ik heb veel geleerd en samen met hem de boel af en toe een beetje op zijn kop gezet.
Daarna Arno, de nieuwe wheelcoach. Helemaal in zijn element en nog een hele toffe peer ook! Wat hebben we veel gelachen, met elkaar en om elkaar.
Toen nam ik afscheid van Desiree, het meisje van 14 dat zich tot maar mooi staande hield, 3 weken alleen ver weg van huis.
Toen Amy, zij reed zo hard. Op de 120m was ze sneller, dan vorig jaar op de 100m. Dat beloofd veel voor komende zomer.
Toen Kenny, hij heeft me verbaast, hoe iemand zo met zijn rolstoel kon omgaan, is uniek. En hoe hard hij over de baan rijdt is ongelooflijk.
Toen Stefan, maanden keken we er naar uit. Samen 3 weken in Afrika. En het was geweldig met hem, zoveel gelachen, gesproken en gek gedaan. Wat een held!
Als ena laatste Petra, door haar ben ik 3 weken goed behandeld. Mede door haar kon ik met mijn lichaam 3 weken goed trainen. Zonder hulp van de fysio was dat echt onmogelijk geweest.
Als laatste nam ik afscheid van mijn roomie, mijn grote gespierde vriend. Met wie ik 3 weken het bed heb gedeeld.
Ik zag hem staan, nam een aanloop en vloog hem op zijn schouders.
We hadden samen avonden lang mooie gesprekken gevoerd, elkaar gesteund en elkaar gestimuleerd.
Ik was en ben blij met zo'n kamergenoot en goede vriend als hem in het team.

Afscheid nemen bestaat niet. Vrijdag zie ik ze gewoon weer. Dan wordt er weer ' wat' getraind.
en vanaf volgende week maandag gaan we er weer tegenaan. Het NK Indoor op 26 februari is mijn eerste wedstrijd. Deze dagen doe ik weinig en laad ik de batterij weer op. En met alle bekende meezingnummers die we hebben gezongen op de achtergrond denk ik nog eens terug aan 3 geweldige weken Stellenbosch.
De alle hier boven genoemde mensen bedankt!

De basis voor een onvergetelijke zomer( en vooral September) is gelegd.

Het moment dat je beseft hoe mooi het is waar je mee bezig bent

Daar zit je dan op dinsdagmiddag 3 uur, met 30 graden in de zon, aan de rand van de zee, op een bankje naar een paar pinguins te kijken. Nee zo slecht hebben we het niet. Dat besefte ik des te meer deze dinsdag. In de ochtend reden we vanuit Stellenbosch naar Kaapstad. Daar gingen we naar de tafelberg.
Onderweg naar kaapstad reden we langs de townships. Zo ver je kon kijken zag je ze, langs de kant van de weg. Dit maakte enorme indruk op mij. En helemaal toen de bondscoach zei: " die mevrouw die vanochtend het ontbijt voor je maakt, woont dus ook hier ergens". Daar werd ik wel even stil van...
Na het prachtige uitzicht op de tafelberg en heerlijk geluncht te hebben gingen we naar pinguins kijken.
Ronald en ik gingen even apart zitten. En we bespraken dit unieke moment. Het was januari, dinsdagmiddag. En wij zaten in 30 graden op een bankje. Als we "niets" hadden zaten we nu gewoon keihard, net als alle 1000 andere studenten van onze leeftijd, te leren voor onze tentamens. Of zou ik met een kater wakker worden naar weer een goede studentenavond stappen.
Maar nu op deze momenten, besef je pas, wat ik door mijn beperking allemaal mee maak en nog ga meemaken. Dit is een unieke kans, die heel weinig mensen krijgen. En soms moet je daar even aan herinnert worden, in een gesprek onder 4 ogen op een bepaalde plek, waar 3 keer per dag eten, niet zo normaal is als bij ons.

Op de terugweg reden we weer langs de townships. Ik dacht aan al die mensen die ik wel eens gehoord heb van, ik wil niet naar school, ik voel me zo slecht. Als je de townships hebt gezien, denk je er wel anders over. Ik in iedergeval wel. En ik maar zeuren over mijn spieren die sinds maandag een beetje hun eigen gang gaan. En de pijntjes die ik heb. Die mensen in de townships hebben pas reden tot klagen. Maar voor hun is het gewoon ' normaal'. Zij zijn de hele dag bezig met overleven.

Het is helaas wel de realiteit. Je zou ze allemaal 100 rand willen geven die mensen, maar je weet dat het niet kan. En ik wist op dat moment gelijk ook. Ik moet verder. Het leven is niet eerlijk verdeeld. Ik zit op de helft van dit trainingskamp. Er moet nog veel werk worden verzet. En ik ga ook als ik terugben uit Zuid-Afrika, de komende 7 maanden er alles aan doen, er zullen nog genoeg momenten komen van bloed, zweet en tranen komen. Maar ik weet dat het moet, daarom ik doe het, zodat de beste Jelmar er staat op 8 september, als het moment van de waarheid er is.

Het schrijven van deze blog doe ik met muzikale ondersteuning van Edsilia rombley& Ruth Jacott met het nieuwe nummer: " Uit het oog, niet uit mijn hart" . Dit kan geen toeval zijn bedenk ik mij nu.
De mevrouw die netjes elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakt zal ik waarschijnlijk na deze 3 weken niet meer zien. Maar vergeten zal ik der niet. Als ze nadat ze mijn ontbijt heeft klaar gemaakt en andere werkzaamheden heeft verricht weer terugloopt naar der huisje...

Bijna verslagen door een vrouw

Het is vandaag zaterdag, heel lang voor mij de mooiste dag van de week en na 8 september hopelijk weer, de datum die met rood omcirkelt staat in mijn agenda.
Rustdag. Wat doe je dan? eerst maar eens een blog schrijven dacht ik zo over mijn belevenissen de afgelopen dagen.

Woensdagochtend werd ik wakker keek uit het raam en de zon scheen, volop!
Om 10 uur naar de baan voor de eerste training.
Een lekkere sprinttraining in de zon.
Na de gebruikelijke oefeningen gingen we starten.
Ze zijn allemaal nog te wisselvallig.
Een goede kan weer vervolgt worden door 2 slechte.
Daar is nog veel werk aan de winkel. Gelukkig hebben we nog ruim 7 maanden.
Daarna nog 10x60m gedaan.
Helemaal in het zweet, maar het was het waard.

In de middag hadden we krachttraining.
Valt weinig over te melden kracht is gewoon kracht, gewichten omhoog tillen en sterker worden!
Woensdagmiddag lukte dat gelukkig vrij aardig.

Donderdagochtend verspringen.
Ik heb een halfjaar niet vergesprongen dus was benieuwd wat ik er nog van kon.
Guido( de bondscoach) zei ook: Deze training is vooral om je een betere atleet te maken, meer completer en goed voor mijn sprint.
Daar waren de sprongen ook wisselvallig.
Aan het einde van de training kwam er toch een sprong uit, zeker 5.50m riep ik( wat natuurlijk niet zo was), maar hij was wel erg ver. Dat was het reden om voor mij te stoppen.
Zo ging ik met een goed gevoel weg van de baan.

Donderdagmiddag was ik vrij.
Erg lekker. Ik heb veel kleine pijntjes en gelukkig stond ik ingeroosterd bij de fysio die veel pijntjes verhielp, alleen me schouder had ik nog een beetje last van.
Met trainingsmaatje Iris nog boodschappen gedaan, uiteraard zat daar een 2 liter pak melk bij!
In de avond een heerlijke pizza met garnalen gegeten.

En toen vrijdag. De dag waar ik wel een beetje naar uitkeek.
In de middag stond er immers een conditietraining op het programma met op het einde 3x250m vol...
Bij de 3 rondjes inlopen en de loopscholingsoefeningen daarna zakte de moed wel een beetje in me schoenen... 3x250m, vorig jaar ging na 130 meter het licht al redelijk uit, nu moest ik bijna het dubbele!
Anyway er was geen weg terug. Ik ging eraan geloven.

Marlou, de snelste vrouw zonder onderbenen( en in een maand tijd van chagarijnig naar een geweldig persoon) wilde samen met mij lopen.
Ik zou als haas voor haar gaan, zodat zij kon profiteren van mijn snelheid, als ze me tenminste bij zou houden.
We begonnen, en na 50 meter in de bocht komt er ineens een vrouw naast me lopen, ik denk dit kan niet, ik liep al op zeker 80% van me kunnen en dacht nou een kleine versnelling gaat nog wel lukken. Maar toen kwam ik de bocht uit en kwam ze weer naast me, toen dacht ik dit ga ik echt niet laten gebeuren, 100% richting de finish en dan nog was ik zoo bang dat ze langszij kwam, gelukkig gebeurde het niet en won ik de race.

De rust van 15 minuten was zeer welkom.
De 2e 250m loop ging bijna identiek aan de eerste. Nu waren we 0.1 langzamer dan de eerste. Nog steeds geloven Marlou en ik dat niet. Guido had te vroeg de stopwatch ingedrukt, want hij was zeker sneller.

De laatste 250. Elk spiertje in mijn benen voelde ik en ging met samen geknepen billen naar de start. Ik keek Marlou aan en zag bij haar precies hetzelfde. Ik wilde niets liever dan dat het achter de rug was. Dus besloten we maar te gaan. Aan het begin van de bocht had ik voor het eerst dat ik dacht, shittt ik moet nog gewoon 180 meter en ben nu al helemaal kapot. Maar ik weet en wist op dat moment ook heel goed waar ik het voor doe. Dus besloot ik alles eruit te gooien. Ik heb niets gehoord en zag alleen de finish. En daar kwam ik aan, Marlou achter me gelaten, met een seconde en de snelste van 3 loopjes was een feit.

Ik was zo blij. In Nederland heb ik soms dat ik eerder moet stoppen doordat er veel vocht in de lucht is en ik het daardoor benauwd krijg. Hier in Afrika met deze temperatuur word ik door niets beperkt. Te warm ken ik niet. Dan zeur ik ook niet. Want ik merk dat mijn hele lijf het heerlijk vindt. Ik word niet beperkt door me long. Zelfs niet bij de laatste 250m die ik liep. En dat vind ik het lekkerste aan hier trainen.

Iris en Suzan hadden de 250m ieder apart gelopen en toen iedereen zijn spullen bij elkaar had gepakt liep ik terug naar het huis. Ik was trots op de dames en een beetje meer op Marlou, zij had me bijna verslagen. Maar ach bijna is niet helemaal, en niet helemaal is helemaal niet.

Het jaar van de waarheid is begonnen!!

Na een aantal maanden leek het me goed idee om weer een stukje te schrijven.
Na een goede vakantie op Mallorca heb ik het atletiek weer langzaam opgepakt en sloot ik mijn wedstrijdseizoen af met een 100m in Weert in 12.42!
Als ik terugkijk op 2011 besef ik me steeds weer hoe veel progressie ik heb gemaakt.
Tot de laatste wedstrijd. In Dubai werd ik wereldkampioen junioren met 12.42 en was ik in topvorm en helemaal uit vorm in de laatste wedstrijd ook 12.42 lopen hoeveel progressie ik heb geboekt in 2011.
In de zomervakantie van 2011 heb ik ook besloten mijn studie journalistiek stop te zetten.
Het was geen moeilijke keuze maar het doet me wel erg veel pijn.
Journalistiek was immers de opleiding die ik al vanaf me 14e wilde studeren.
Helaas was het niet wat ik zocht.
Doordat ik mij heb genomineerd voor de Paralympische Spelen besloot ik dit jaar geen studie te doen en mij volledig te concentreren op mijn sport. Ik zit met mijn persoonlijk record op de 100 meter (11.87) maar 0.26 ( 11.61) van het wereldrecord af. Een medaille in Londen moet dus haalbaar zijn! En daar wil ik dit jaar alles voor doen.
Vanaf Oktober train ik 4 avonden in de week in Almere en op vrijdag 2x op Papendal bij Arnhem!
Verder doe ik op maandag en woensdagochtend 2 uur een Engelse cursus in Amsterdam.
Op Dinsdag en donderdag help ik de kleuters met hun boterham op eten en ga ik beide middagen een uur naar de fysio.

Zo zien mijn weken er uit van oktober tot nu.
Dat ik van 3/4 keer in de week trainen na 6x in de week voel ik geregelt aan mijn lichaam.
Maar ik weet waar ik het voor doe, dus onderga ik de pijn en kleine blessures. En zolang het kleine blessures zijn maak ik me geen zorgen.
Dit is wat ik altijd gewilt heb. Een leven als topsporter. Elke training weer 100% geven en toe leven naar dat ene moment, 8 september 2012.

Voordelen zitten er natuurlijk ook gaan.
Nu ben ik namelijk in Zuid-Afrika om lekker 3 weken onder heerlijke omstandigheden te trainen.
Na een lange reis zijn we gisternacht aangekomen in Stellenbosch. Een uurtje rijden vanaf Kaapstad!
Ik slaap met kamermaatje en vriend Ronald op een mooie kamer. Het bed is wat klein maar ach met 3.5 been liggen we lekker knus. De baan is geweldig en heeft een mooi uitzicht. Vandaag losgelopen en morgen gaan we echt beginnen. Te beginnen met een starttraining en in de middag gaan we proberen sterk te worden met de krachttraining!!

Het is hier kwart voor 10 en nog steeds 20 graden... heel slecht heb ik het hier!
Ik ga zo me bed in want wil fris zijn voor de eerste van 25 trainingen die ik deze 3 weken ga proberen af te werken.
Jullie horen van me.

tot later!!