1 woord 11 letters en ik ga erheen!!

Over een uur vertrek ik naar Mallorca.
Dus leek het me een goed idee om nog even een blog te schrijven.
Ik was gebleven bij 1 juni. Toen ging ik een wedstrijd in Bottrop lopen.
Samen met mijn moeder in de auto gestapt richting Duitsland.
Daar kwamen we ruim op tijd aan en ik begon aan mijn warming up.
Ik voelde mij erg goed. En de baan was schitterend. En ik dacht hopelijk kan ik wat van die 12.35 afhalen!
We liepen eerst een serie. Na een goede start liep ik goed door en liep ik een nieuw persoonlijk record 12.26!!
Ik was er erg blij mee. Maar ik had nog een kans, daarna was de finale!
We liepen met allemaal verschillende klasses door elkaar en ik liep voor mijn gevoel een goede race ondanks ik als laatste over de finishstreep kwam. Bij de tijdwaarneming ging ik mijn tijd vragen en ik geloofde mijn ogen niet. 12.08!!! Nog maar 0.08 van de olympische limiet! Ik was enorm blij.
Maar er moest nog wel 0.08 af. Dat kon gebeuren, die zondag erna 5 juni in Stadskanaal.
Een goede baan, dus ging ik met volle moed richting het hoge Noorden.
Daar aangekomen zat het weer niet mee. Regen, veel wind en vooral tegenwind.
Ik liep daar ook 2 keer een 100 meter. 12.44 en 12.33, nette tijden voor de omstandigheden.
Daarna het verspringen. Het wilde weer niet lukken, erg jammer... Toen kwam het besluit dat ik mij tot London alleen ga richten op de 100 en 200 meter. Ronald won de verspringwedstrijd duidelijk en nestelde zich met zijn sprong van 6.37m gelijk tussen de top in zijn klasse!

Het wedstrijdblok was voorlopig even afgesloten en ik ging weer in training.
Op 24 juni was mijn volgende wedstrijd. In Lelystad op de baan waar het ooit begonnen is.
Veel vrienden kwamen kijken en ik wilde wel iets laten zien. Zou ik in de buurt kunnen komen van de limiet?
Het ging verschrikkelijk, slechte start, slechte race, drama! 12.47, ik schaamde mij diep. Juist hier nu zoveel mensen erbij waren liep ik zo slecht. Het besef kwam wel gelijk dat de olympische limiet dit jaar lopen heel moeilijk zou zijn en dat de 12.08 van Bottrop toch echt een uitschieter was. Maar gelukkig had ik kans op een revanche de volgende dag in Utrecht. Ik had eindelijk een beetje goede start en ik ging goed door het laatste stukje kon nog beter maar ik kwam over de finish en ik wist, dit is een goede tijd. 12.14 en na mijn afgang van de dag ervoor was ik hier erg blij mee!

26 juni is een dag die ik niet snel zal vergeten. Er was een competitiewedstrijd bij mijn eigen club in Almere. En ik liep mee. Ik nam het goede gevoel mee van de wedstrijd in Utrecht en dacht we zien wat het wordt. Het was immers mijn 3e 100 meter in 4 dagen. Met mijn vader in de auto gestapt en ik was erg rustig, geen spanning niets. Ik deed mijn warming up en voelde me goed. Het startblok in en ik had ondanks dat ik een beetje bewoog een superstart. Ik hoorde niets of niemand, ik zag alleen de finish er naar toe en zo snel mogelijk. Ik kwam over de finish en ik wist dit is hem, onder de 12 seconden. En na 10 minuten kwam het verlossende woord. Het sportpark in Almere stond op zijn kop want ik liep 11.87!!! Ik sprong omhoog, vloog mijn vader in de armen, mijn trainer, de bondscoach en mijn trainingsgenoten. Iedereen was superblij. Maar helaas was het geen limietwedstrijd dus telde de tijd niet als limiet. Maar nu wist ik wel dat ik het kon.

Een week later op 2 juli de supersnelle baan in Uden moest het gebeuren. Maar het ergste gebeurde wat je maar kan overkomen. Ik startte vals, verschrikkelijk zuur. En ik kon er niets aan doen. Door mijn spastische linkerbeen was mijn druk verschil ik het startblok tussen links en rechts te groot en daardoor was het klaar, over, uit! Daarna liep ik al mijn frustratie eruit op de 200m en liep ik een dik pr 25.00!!

Een week later 10 juli, had ik nog een kans in Eindhoven, goede race alleen net niet goed genoeg 12.07, drama balen verschrikkelijk zuur.

Mijn laatste kans voor dit jaar was 15 juli in Leverkusen. Samen met mijn moeder en Karol in de auto, 245km. Maar voor een goed doel hoopte we...! We kwamen op de baan aan en ik zag het al, wind tegen, verschrikkelijk. Ik wist dat het heel lastig zou worden om met wind tegen de limiet  van 12.00 voor de paralympics te lopen. Maar wat doen ze dan in Duitsland... ze verplaatsten de start gewoon naar de andere kant van de baan, waardoor er dus wind mee was! De wereldrecordhouder uit Zuid-Afrika was er, dus meer gemotiveerder kon ik niet zijn. Ik ging in mijn startblok zitten en dacht jelmar dit is het moment, nu moet het gebeuren. Ronald stond bij de finish, Karol bij de start, Andries en guido na 30 meter en op 70 meter Bernadette en mijn moeder. Het kon niet misgaan. Mijn start was goed, maar de Zuid-Afrikaan won wel in een tijd van 11.74! Maar dat kon mij helemaal niets schelen. Ik hoef hem namelijk volgend jaar pas te verslaan, op het mooiste sportevenement wat er bestaat. Want mijn tijd was 11.89 en ik had het gedaan. Ik vloog Ronald in zijn armen en de tranen gingen over mijn wangen. Ik had het geflikt. Ik snapte vroeger niet waarom sporters moesten huilen als ze hadden gewonnen. Maar nu na 20 jaar begreep ik het. Dat gevoel is onbeschrijfelijk mooi!

Nu ga ik nagenieten van een geweldig seizoen. Het begon natuurlijk al super met de wereldtitel in Dubai en ik sloot het af met een Olympische nominatie. En ik ga het vieren op Mallorca! En daarna ga ik weer rustig aan beginnen met trainen en bereid ik me voor op een trainingsjaar vol bloed, zweet en tranen en aan het einde van die mooie lange rit doe ik mee op het mooiste sport evenement dat bestaat.

1 woord 11 letters: Paralympics!!
Mijn droom bestaat niet meer, want mijn droom is werkelijkheid geworden.
Zet allemaal maar in jullie agenda 29 augustus 2012 t/m 9 september 2012 aan de andere kant van de Noordzee in die wereldstad. En daar gaat mijn volgende droom uitkomen, de 100 meter van mijn leven rennen en dan die medaille winnen, die ik al zo lang wil. Dus be there in London!!

Het wedstrijdseizoen is begonnen!

Beste volgers,

Daar ben ik weer. Inmiddels een paar weken verder.
Na Dubai heb ik me een week niet met atletiek bezig gehouden.
Ik merkte dat mijn wereldtitel toch wel indruk had gemaakt in Lelystad en omstreken.
Toen ik thuis kwam van Dubai heb ik een aantal avonden Lelystad onveilig gemaakt!
En dat ik wereldkampioen ben geworden is fantastisch. Maar er zit ook een keerzijde aan. Overal waar ik kwam, wilde mensen mijn verhaal horen.
En geen geklaag, nee helemaal niet. Ik zou het als ik het kon, allemaal overdoen. En iedereen die het verhaal wil horen, zal ik het ook met alle liefde vertellen, maar 1 ding raakte ik er wel van, vermoeid. Verder vond ik het ook moeilijk om naar school te gaan en had ik weinig zin in iets. Dennis had er na een week mooie woorden voor: 'Je zit nog steeds op die roze wolk'. Maar ik had geen doel meer, dit seizoen tenminste. Mijn doel had ik gehaald, ik wilde wereldkampioen junioren worden. En dat was gelukt. En nu? ja wat wilde ik nu?

Na op school en op de atletiekclub champagne te hebben gespoten kwam de vakantie met me ouders, broertjes, karol, margriet en mariolein precies op het juiste moment! Daar kon ik goed uitrusten en nadenken over sport, school en alle andere zaken die het leven soms zo mooi en soms zo lastig maken. Want ook al ben en blijf ik wereldkampioen, ik ben en blijf niets meer of niets minder dan ieder ander. En ook ik hem daarom twijfels.

De week in Malaga was heerlijk. Ik had alles weer op een rijtje en een nieuw doel!
Want de limiet voor de paralympische spelen werd bekend gemaakt. 12.00! Mijn persoonlijk record was op dat moment 12.42. Ik heb nog precies een jaar om die 12.00 te bereiken. Het zal heel lastig worden. Het zal een jaar worden van veel trainen met bloed, zweet en tranen. En uiteindelijk dan die tijd onder de 12.00!
Want dan komt mijn droom uit. Meedoen aan de paralympische spelen! En daar ga ik het komende jaar alles aan doen.

Mijn eerste wedstrijd na Dubai liep ik in Amersfoort. Tegen klasgenoot Erwin. Een achteraf erg goede 100m met een slechte start eindigde in 12.43, 0.01 boven mijn pr. Met verspringen sprong ik 4.80m, 1 centimeter van me Pr. Het was dus een net niet avond. Afgesloten met een 200 meter op me verspringspikes in 26.62, mijn 2e snelste tijd ooit.

Het trainen ging weer lekker en ik kreeg zin in het Open Nederlands Kampioenschap in Emmen. Zaterdag was het dan zo ver. Om 8 uur met mijn moeder in de auto gestapt. Om net voor half 10 aan te komen in Emmen. Ik had geluk, ik moest mij anderhalfuur voor mijn eerste race melden, die om 11 uur begon.
Series 200m! Ik wilde niet veel krachten verliezen, maar wilde wel gewoon door naar de finale. De bocht liep ik volle bak en toen ik de bocht uit kwam wist ik niet goed waar ik lag. Gelukkig riep mijn moeder: 'Jelmar gaat hartstikke goed' dat was het teken voor mij om de teugels iets te laten vieren. In baan 1 kwam nog een Duitser sterk opzetten en met een laatste aanzet van mij had hij ook geen kans, ik kwam rustig lopend bij de finish in 26.40! Ik was blij dat ik met inhouden, zo'n race kon lopen. Dat beloofde wat voor de finale, later die dag.

Het rare was dat de organisatie op deze internationale wedstrijd een Nederlands Kampioenschap organiseerde. En deze wedstrijd was een halfuur na mijn finale 200m. Dus na overleg met mijn vader besloot ik alleen de finale van het Nederlands Kampioenschap te lopen. Op de 200m red ik de limiet voor London toch niet, deze internationale finale zou ik niet winnen, zo reeel was ik wel. Dus ik ging lekker het NK 200m lopen, titel is titel nietwaar en zondag zou ik toch de 100m lopen, want daar moest het gebeuren.
Na een superslechte start( ik hoorde me vader vloeken), liep ik de bocht heerlijk, en toen ik de bocht uit kwam riep karol: "je ligt dik eerste", dat was het moment voor mij op weer de teugels te laten vieren, op de 100m zondag moest immers gewonnen worden. Dus ik liep rustig door en in het zicht van de finish zag ik mijn oma van 80 bij de finishlijn staan. Ik kon nog even naar der zwaaien en kreeg een duim omhoog terug. Ik was de Nederlands kampioen 200m in 26.80! Toch weer een titel. En titels zijn titels nietwaar? Titels tellen. En het leukste vond ik nog dat ik mijn medaille uit handen van mijn eigen vader kreeg.

In de avond kon ik nog even naar Eddy voor een massage. Me benen hadden flink te duren gehad van de 2x 200 meter. Maar zondagochtend werd ik wakker en me benen voelde prima. Ik had weinig geslapen want ik wist vandaag moest het gebeuren. Ik moet winnnen! En een goede tijd erbij.
Weer vroeg om half 9 met mama en Andries( Trainer uit Almere) in de auto gestapt richting Emmen.
De series waren om 12 uur. Sven kwam ook kijken en dat vond ik erg leuk!
Het was een drama, in positief opzicht dan. Ik startte lekker en kon de 100m rustig uitlopen. Ik liep een schandalige 13.49, maar ik kwam als eerste over de finishlijn, dus ik was geplaatst voor de finale.
Door mijn mindere tijd moest ik in de finale in baan 1 lopen.

De finale. 2 russen, 1 man uit Wales, een Ier en een Duitser. Wij zouden gaan uitmaken wie er Open Nederlands Kampioen zou worden...! Na wederom een slechte start( waar nog echt veel op getraind moet worden) lag ik na 40 meter aan de leiding. Het verschil was miniem. Het werd superspannend. Want na 70 meter lagen een rus en die jongen uit Wales en ik gelijk. Ik hoorde mijn moeder, Andries,Inge, Mariolein en vooral Sven keihard schreeuwen. En dacht, ja ik ga echt niet verliezen hier. Ik wil winnen! Met een uiterste krachtinspanning wist ik de wedstrijd te winnen. Ik was superblij. Ik sprong omhoog. De tijd was 12.35, 0.07 dichter bij de limiet van 12.00! Ik was nog niet uitgerust en daar kwam een jongeman op mij af. Mag ik jou meevragen voor de dopingcontrole!

Ik ga hier niet allemaal uitleggen hoe een dopingcontrole in zijn werk gaat, maar het was de eerste keer. Dus best wel een beetje spannend. Plassen ging prima, alleen het was te dun om te gaan onderzoeken.
Ik moest nog een finale lopen. NK 100m. Die won ik in 12.66 en ik mag mij naast de Nederlands Kampioen 200 meter nu ook Nederlands Kampioen 100 meter noemen. Ik pakte de dubbel!
Daarna ben ik nog even gaan kijken bij de FBK-Games.

Morgen ga ik naar Bottrop in Duitsland. Daar loop ik een 100 en 200 meter en zondag loop ik in Stadskanaal de 100 meter. En ga ik de verspring uitdaging met Ronald aan. Eens kijken hoe dat weer gaat!

Na deze wedstrijden zal ik weer proberen een stukje te plaatsen. Ik moet volgende week hard aan de bak voor school, want door de wedstrijden deze weken komt daar maar weinig van...

Tot later!

Wat een week

Daar ben ik weer.
Thuis, op het oude vertrouwde nest.
Wat een dagen heb ik nog gehad.
Ik neem jullie mee...

Na het laatste bericht ging ik op bed. En moest ik mij opnieuw gaan focussen.
200 meter en het verspringen. Ik wilde een hele goede 200 meter lopen en daarna gewoon 1 mooie sprong laten zien. Dan zou mijn week qua prestaties niet meer stuk kunnen!
Tuurlijk wilde ik winnen. Maar ik was ook reeel. Die Rus had een pr dat 2 seconden sneller was dan die van mij. Dus ik wilde gewoon een goede race lopen.
Onderweg naar de baan, weer in de bus, weer naast me vader. Nu hadden we wat langer discussie over het strijdplan. Maar uiteindelijk gaf ik hem gelijk. Het is een WK, dus het werd een alles of niets race. Ik was bang mede door vorig jaar als ik weer keihard zou starten, dat ik dan na 80 meter al helemaal kapot was. Maar ik bedacht me, ik train nu 4,5 keer in de week. Na de 100 meter kon ik gelijk een gesprek beginnen als dat moest, dus moest ik gewoon niet zeuren en gewoon keihard van start gaan.

Een opvallende gebeurtenis voor de start van de 200 meter. Een vrijwilliger vroeg of ik een startblok nodig had. Ja dat wilde ik graag. Hij zet het startblok neer en ik weet, ik moet hem aanstampen. Anders vliegt het startblok achteruit bij de krachtexplosie van de start. Dus net op het moment dat ik het startblok wil aanstampen gaat de hand van de vrijwilleger ook richting het blok. Ik kon zijn hand nog net ontwijken, maar een spike puntje raakte toch echt zijn vinger. Ja daar bloedde de vinger van de desbetreffende vrijwilliger, ik dacht facckk wat heb ik gedaan. Maargoed met de vinger ging het snel goed en ik moest mij weer focussen.
De start was perfect. Eddy heeft het gefilmd en toen ik de start terugzag dacht ik waaat ik ben echt goed weg! De bocht liep prima en ik liep naast de Rus, maar hij versnelde en ik dacht Jelmar eigen race blijven lopen, pak dat zilver met een mooie tijd. En zo ging het... na 170 meter zat ik pas kapot, ja dan zijn die laatste 30 meter niet de leukste momenten van de race maargoed ook die ben ik met hangen en wurgen doorgekomen. 2e....!!! Zilver, wie had dat gedacht. Ik was er superblij mee!
Maar tijd om te genieten was er niet, ik moest direct door naar het verspringen.

Daniel, een Deense jongen met wie ik wel redelijk contact heb op de atletiekbaan kwam naar me toe. Jelmar my 200 meter was in 27.43. Ik dacht waaat ik wist dat ik echt ver op hem voor lag, dus hoopte stiekem op een 25er. Ik had in de ochtend al tegen me vader gezegd. 12.42+12.42= 24.84 + 1 = 25.84!! Het zou dus moeten kunnen. Na 2 sprongen verspringen die beide op zijn zachtst gezegd niet heel goed waren riep Agnes over de baan: Jelmar je 200 meter tijd is 25.68!!!!!!! ik was zoo blij! 1.60 onder mijn oude Pr en dat is op 200 meter echt veel!
Maargoed verspringen ging dus slecht en nu moest ik mij helemaal her focussen. Jelmar WK junioren, een medaille kan je nu heel makkelijk halen bij dit onderdeel. Doe het dan ook! En daar kwam die 4.81m!!! Uiteindelijk goed voor zilver. Weer stond ik op het podium, 2 maal zelfs. Maar nu weet ik ook waarom Chad Hedrick ooit zei: de second place is the first loser! Als je op het podium staat en er wordt een ander volkslied gespeeld dan van jou eigen land, dan sta je er echt van wat doe ik hier?

Om de avond goed af te sluiten haalden we bij de subway weer een heerlijk broodje chicken teyriaki!
Stefan haalde zilver op de 200m dus was het weer een succesvolle dag voor Nederland.
Toen ik in bed lag besefte ik me, goud en 2 keer zilver. Wat een toernooi, wat een week!
Maar ook het woord focus ging door me hoofd. Bij de looponderdelen kan ik mij optimaal concentreren en focussen op de start, maar bij het verspringen lukt dat niet. Een leermoment voor de toekomst!

Woensdag was de laatste dag in Dubai. En die had ik, omdat ik klaar was, vrij te besteden. Samen met Eddy en me vader besloten we te gaan skien. Dat leek me wel wat! Skien in Dubai, het klinkt al gewoon leuk. Na bij de starbucks koffie gedronken te hebben, was het zover. We gingen skien! Ski spullen kregen we allemaal daar en daar gingen we met het liftje naar boven. We hadden alleen een t-shirtje aan onder ons jasje en binnen in de hal was het -5! Het was KOUUUUD! koud lijden in Dubai, wie heeft het er voor over. Ja wij dus met zijn 3en stelletje idioten. Maar het was erg leuk. En zeker de moeite waard. Na lekker geluncht te hebben gingen we met de taxi naar palm-eiland. Nou daar moet je echt geweest zijn als je in Dubai bent. Wow ik kan het niet uitleggen... maar het is echt bijzonder.
Daarna snel door naar de atletiekbaan want Stefan moest nog een 400 meter wheelen. We waren met zijn 9en dus het was makkelijk. Eddy ging filmen en de rest ging om de 50 meter staan om Stefan de 400 meter door te schreeuwen. Hij haalde brons en zo had het Nederlands team met 3 atleten een 100% score gehaald. We hadden 8 uit 8. 8 medailles met 3 atleten is natuurlijk bijzonder goed.
Om dat te vieren gingen we s'avonds met zijn allen uit-eten bij een belgisch cafe. Daar kwam het bier op tafel en voor mij een malibu-sprite. Zoals jullie kunnen begrijpen smaakte hij mij prima. Na een zeer gezellige avond met veel gelach belandde we om 1 uur op onze hotelkamer. Om 2.15 uur zat de koffer dicht en daar ging ik, naar bed...

Fack nee niet nu al. Hoppa daar ging de wekker om iets over half 5. We moesten namelijk om 5 uur met de bus naar het vliegveld. Na wat gegeten te hebben gingen we om 8 uur het vliegtuig in. Daar nam ik plaats naast me moeder. Ik verliet Dubai met een grote glimlach. Het was een beetje 'mijn' stad. Bedoel er zijn slechtere steden te bedenken waar je je eerste wereldtitel kan behalen...! Met mijn moeder nam ik in het vliegtuig nog even de week door. Ik was zo blij dat zij er ook bij was. Dat ze het niet van verhalen hoefde te horen. Nee ze was er live bij geweest. Om 1 uur landde we veilig op Nederlandse bodem.

Ook met Stefan en Ronald heb ik beide een speciale band opgebouwd deze week. Onze band was al heel erg goed, maar nu kan ik echt zeggen dat het vrienden zijn geworden. Omdat we met elkaar hebben gelachen( heeel veel), er voor elkaar waren en ook onze kwetsbaarheden naar elkaar toonden. Ik heb met beide gesprekken gehad, waar ik nog vaak aan zal terugdenken.

We hadden de koffers en ik liep naar buiten. En toen ik liep naar buiten en ik zag ze staan. Nee niet alleen Karol stond er om mij op te halen. Nee Jorian en jurco waren er ook! En het werd nog leuker. Steffan, Mike, Herman en Winfried waren er ook. Ik vond het zo leuk dat ik hen zag. Dat maakte de week compleet!

Dit weekend ga ik iets doen wat ik maanden niet heb gedaan, jullie mogen het zelf invullen!
Iig ga ik feesten, uitrusten en even genieten.
Woensdag ga ik al mijn club-atleten en trainer bedanken en dan ga ik zondag 1 mei op vakantie voor een weekje naar Malaga. Stil zitten doe ik daar natuurlijk niet. Maar als ik daar uitgerust vandaan kom begin ik op 9 mei weer met trainen, hard trainen. Want het doel voor dit seizoen is gehaald. Maar er staan nog een aantal leuke wedstrijden op het programma! En nu ik mijn doel voor dit seizoen heb gehaald, heb ik een nieuw doel. De parlaympics van London 2012, nu de kans open ligt, ga ik er vol voor en wil ik daar absoluut heen! Voldoende motivatie dus om door te gaan. Maar nu ga ik eerst genieten. Blogvolgers, het zal een tijdje stil zijn, maar als er weer nieuws is laat ik zeker van mij horen!

Drink er 1 tje op me, dan doe ik dat andersom ook zeker!

Proost!

1 woord 14 letters

Na een tijdje niets geschreven te hebben is het nu wel weer nodig voor een nieuwe blog!
Zondag hebben de hele dag een stadstour gehad. En hebben we alles gezien van Dubai.
Heerlijk rustig in een busje de stad bekeken. We hebben prima geluncht onder burj al arab!
Het 7 sterren hotel. Daarna teruggegaan naar het hotel waar we om 5 uur moesten verzamelen voor de openingsceremonie. We kwamen om 17.40 uur aan bij de baan en we moesten tot 19.00uur wachten op de opening. Jullie raden het al, het was verschrikkelijk! Zo lang wachten.... Maar als je dan de baan op komt en dat rondje mag lopen geeft dat toch wel iets speciaals. Na een paar saaie toespraken werd het toernooi officieel geopend. De opening werd afgesloten met spetterend vuurwerk. Dat was dan wel weer erg leuk!
Na de opening was het al laat en daarom gingen we in de stad eten. Met uitzicht op het hoogste gebouw van de wereld hebben we geweldig gegeten. Daarna was het tijd om richting het hotel te gaan. Maandag was het immers de dag dat het allemaal moest gebeuren.

Na een prima nacht werd ik s'ochtends wakker en dacht ik: Vandaag moet het. Bij het ontbijt werd de startlijst bekend. Ik zou met 2 thaise jongens en een Irakees uit gaan maken wie de wereldkampioen 100 meter T37 zou worden. De Irakees had van hen het beste persoonlijk record met 13.02. De spanning nam ineens toe! En niet een beetje, nee heel erg. Ik wist direct, ik keek naar me vader en hij wist het ook. Als er ooit 1 kans was om wereldkampioen te worden, dan was het vanmiddag. Nu was er de mogelijkheid!
De hele middag op me kamer gelegen, gezeten, gelopen. Van binnen kon ik me echt opvreten. Om 4 uur gingen we naar de baan. Ronald, Stefan en ik moesten alle 3 in actie komen. Ieder had zijn eigen voorbereiding en het werd allemaal wat stiller.
Eddy behandelde mij nog even. En hij voelde ook wat ik voelde. Sinds November was gister de eerste dag dat ik compleet pijnvrij was. Toen ging ik me tas inpakken. En zag nog even me moeder. Ik zag zenuwen bij me moeder, en toen wist ik echt het moet gebeuren. Voor me ouders, voor iedereen eigenlijk, maar vooral voor mezelf. Omdat ik het zo graag wil!

In de bus naar het stadion wilde ik maar naast 1 iemand zitten, me vader! Met hem sprak ik even het strijdplan door. We waren er snel over eens. Jelmar gewoon volle bak, het kon niet anders. Er was geen weg meer terug. De spanning nam nog meer toe. Ik wilde absoluut geen 2e worden. Ondanks dat besloot ik wel met iets minder risico te starten. Dit tot opluchting van me ouders die beide zeiden. Jelmar geen valse start aub. Dat bedacht ik me ook. Er mag alles gebeuren, maar niet vals. Op de baan deed ik me warming up en alles ging goed. En toen het moment we liepen de baan op. Me vader is ook geacrediteerd dus hij kon gelukkig vlak voor start nog even mijn veters van me spikes vast maken. Nog nooit zaten me spikes zo goed. 

Na gekloot met het startblok ging ik zitten. En nog 1 keer tegen mezelf. Jelmar die 3x per week naar Almere vanaf november, allemaal voor dit moment.

En daar was het startschot. En ik was weg. En goed ook! Na 50 meter besefte ik me al. Dit gaat niet fout. Die wereldtitel is maar voor 1 iemand. En hij ligt op de streep klaar voor mij. Na 80 meter liet ik de teugels wat vieren. Ik kwam de finish over. En gelijk kwam me vader naar me toe. Ja dit was het mooie moment. Ik zag Eddy en me moeder op de tribune. Er was vooral opluchting. Omdat iedereen wist dat ik het kon. En nu had ik het gedaan.
Stefan haalde een hele mooie zilvere medaille. En Ronald ook op zijn 100 meter. Het mooie was ook nog dat mijn tijd sneller was dan die van Ronald. 12.42 om 12.55!

Daarna kwam het moment waar ik zo lang naar uitgekeken heb. Voor mij werd het volkslied gespeeld. Daar stond ik dan als de kampioen. Op het podium ja wat denk je dan onder het volkslied. Ik dacht aan de auto ritjes met me moeder naar Almere. Ook dacht ik aan mijn trainer uit Almere, omdat hij hier een groot aandeel in heeft. En aan mijn teamgenoten daar. Allemaal gingen ze door me hoofd. En speciaal Randy, omdat ik met hem 3 dagen in de week in de trein terug zat. Uitpuffend van weer een vermoeide training.  En hoe vaak had ik het met vrienden niet gehad over dit moment. Dat ik dit wilde, dit jaar. En ook jullie gingen allemaal even door mijn hoofd. Ik was gewoon dankbaar. Het regende smsjes van uit Nederland. Me telefoonrekening zal wel te hoog zijn, maar dat kan me niks schelen. Ik vond het zo mooi. Elk smsje had weer iets bijzonders over zich wat me raakte.

Na een schitterende worp van Ronald van 56.08 meter met speerwerpen gingen Stefan en ik terug naar het hotel. Ik ging het hotel uit als nobody, maar kwam terug als een wereldkampioen! Stefan en ik gingen onze medailles vieren. Ja bij de Subway hadden we eer heerlijk broodje op. Dit smaakte naar meer.
Vannacht heb ik 2.5 uur wakker gelegen. En waarom ik heb geen idee. Het waren wel de mooiste 2.5 uur wakker. Kon mij het schelen, ik was toch kampioen. Maar toen ik om 9 uur wakker werd ging wel de knop om. Vandaag de 200 meter. Er heeft een Rus een persoonlijk record van 25.24, en mijn pr is 27.28. Maargoed hij moet eerst maar eens 200 meter lopen. Tegen mij, hij krijgt hem echt niet cadeau. Ik zal er weer alles aan doen. Die ballen uit me broek lopen, vandaag weer! En dan nog 6 keer verspringen en ook daar zullen we zien wat er mogelijk is. Inzet vandaag zijn 2 medailles. Hoe schitterend zal dat zijn als ik dat kan waarmaken. Maar eerst maar eens doen. Ik ga op bed. 15.50uur Nederlandse tijd is het weer zo ver!

Bedankt voor alle reacties.
Blijf me volgen, Ik houd jullie op de hoogte.

Enne 1 woord, 14 letters staat natuurlijk voor dat ene woord dat omschrijft dat je de beste van de wereld bent.  WERELDKAMPIOEN YEEEAAAAH!

de dag van de keuring....

Vanochtend ging om 6.42uur de wekker. Ik werd wakker en ik wist het gelijk. Vandaag is D-Day.
Om 7.00uur ontbijt. En daar ging ik. Op met me vader naar de keuring. Om 8.00uur gingen we naar binnen en om half 9 waren wij aan de beurt. Nadat de artsen mijn verslagen hadden doorgenomen, die karol had vertaald in het engels, waarvoor dank. Op de behandeltafel lieten ze mij allemaal oefeningen doen. Dit is nou niet het leukste wat je kan voorstellen. Maar na een uur kwamen de artsen tot het besluit dat ik in de klasse T37 uit ga komen. Dat is een klasse voor mensen met een spasme. Zelf ben ik natuurlijk ook spastisch dus denk dat dit de beste klasse is, waarin ik thuis hoor. Dus was tevreden met de uitslag. Om jullie even een indicatie te geven van de tijden die er gelopen worden... Het wereldrecord in deze klasse is 11.56! De limiet voor de wereldkampioenschappen senioren van afgelopen januari  was 12.00! Voor de paralympics van London 2012 zal de limiet ook zo rond de 12.00 zijn. Dit wordt zo spoedig mogelijk bekend gemaakt. London halen wordt dus moeilijk, maar het is zeker niet onmogelijk. Mijn droom om aan een paralympics mee te doen blijft dus levend!

Na de keuring behandeld door Eddy. Mijn persoonlijke fysio die ik al 8 jaar heb en waarvan ik blij ben dat hij hier in Dubai erbij is. Daarna met Ronald en Stefan Dubai ingegaan. En alle verhalen over Dubai die je gehoord heb, zijn waar. Het is net alsof je New York komt inrijden met al die hoge gebouwen. Heel toevallig was er een vriendin van Ronald ook op dezelfde tijd in Dubai. Daar hebben we met haar moeder erbij, geluncht met uitzicht op het hoogste gebouw van de wereld. Dat was natuurlijk geweldig! Verder was de shopping mall zoo enorm groot. Om half 3 terug naar het hotel en daar heb ik even een middag rustig aan gedaan. De andere jongens gingen trainen maar ik ging op de bank heerlijk uitrusten. De eerste nacht hadden we niet veel geslapen en de nacht voor de keuring was ook niet de beste nacht van me leven zullen we maar zeggen.

Na met me ouders aan het zwembad gelegen te hebben gingen we eten. We eten hier best goed. Al is het veel rijst, rijst, rijst. Het toetje hebben we aan ons voorbij laten gaan, want naast de eetzaal staat de mac donalds! En niets is lekkerder dan natuurlijk een heerlijke mc flurry te nemen als toetje.

Het wedstrijdschema is ook bekend. Maandag om uit me hoofd 17.50uur, Nederlandse tijd 15.50uur loop ik de finale van de 100 meter op de wereldkampioenschappen junioren. En dinsdag is het heel onhandig. Dan lopen is het verspringen en de 200 meter te gelijk. We hebben besloten dat ik gewoon vol de 200 meter ga lopen en dan maar zien wat het verspringen wordt. Ook omdat ik op het verspringen nog maar een paar weken echt specifiek trian. En mijn medaillekansen zijn ook groter op de 200 meter. In deze klasse denk ik zelf dat ik mee doe om de medailles. Ik ga er iig vol voor!
morgen nog 1 dag rusten en in de avond de opening. En dan gaat het maandagavond hier gebeuren.


Tot later!

Dubai.... wereldstad

daar zit je dan ineens.
weken, misschien wel maanden naar uitgekeken. En nu ben ik dus eindelijk in Dubai.
Ik zit op de laptop van 1 van de leden van de technische staf. Dus typ even een snel bericht. Internet moet je hier namelijk voor betalen. Dus mail checken enz. doen we op 1 laptop.

Gister verzameld op schiphol. Na het wat lange wachten met inchecken. Overtollige bagage zoals de speren van Ronald en de wheeler van Stefan kunnen ze nog niet zo goed mee omgaan op schiphol...
Daarna achter de douane een lekker broodje gegeten en toen met Stefan en Ronald schiphol onveilig gemaakt!
Alle smsjes en what's app berichten beantwoordt, waar ik erg blij mee was. En toen konden we eindelijk richting de gate. Mijn lach is ondertussen ook al op schiphol bekend, want we hadden het met zijn 3en reuze gezellig!
Om half 3 het vliegtuig in en om 3 uur vertrokken we met het vliegtuig.
Van te voren zag ik erg op tegen de vliegreis. Maar de vliegreis ging heel snel voorbij. Het boek van Mark Tuitert was ik tot blz 73 gekomen. En ik heb me geen moment verveeld tijdens de vliegreis.
Want we hadden een schermpje. Wat een ideaal ding is dat! Ik zou bijna De uitvinder van die schermpjes in het vliegtuig stuur ik een brief om hem persoonlijk te bedanken haha! Alle films die ik 'gezien' moest hebben, had ik nu alle tijd voor. New kids, loft, black swan. Ik ben weer helemaal bij! Ook de Nederlandse muziek ontbrak niet, dus ik heb me prima vermaakt.

Aangekomen in Dubai werden we met zijn 9en in een super de luxe bus vervoerd naar ons hotel.
Daarna was het snel naar bed want het was met het tijdverschil in tussen al 2.00uur!
We hebben met zijn 3en 1 kamer. Naja een kamer kan je het niet noemen. Het is meer een luxe appartement. Een woonkamer, keuken, 2 badkamers en 2 slaapkamers. Een goed onderkomen dus.
Van alle luxe verder en hoge gebouwen heb ik nog niet veel gezien. Als het programma morgen bekend is kan ik gaan kijken of ik ook nog een beetje aan sightseeining kan doen! Maar we zijn hier voor iets heel anders, dat weet ik dondersgoed. Met een medaille naar huis, dat is wat ik wil!

Na een korte nacht en een goed ontbijt ben ik met me ouders, eddy en stefan een stukje gewandeld en koffie gedronken. Nu hebben we net gelunched, ga ik zo even op bed en dan om 6 uur gaan we een uurtje trainen.
 Het is erg gezellig, ik geniet zeker. Alleen de spanning voor morgen komt er al wel een beetje in.
Tussen 8.00uur en 8.30uur wordt bekend gemaakt in welke klasse ik mijn hele atletiekcariere uitkom.
Voor nederlandse tijd is dit 6.00uur tot 6.30uur. Ik hoop jullie het zsm te laten weten.
We gaan het wel zien, ik kan er niets aan doen en onderga het maar.

Als je wilt reageren en het lukt niet via deze site kan je me ook een mailtje sturen op jelmarbos@gmail.com en dan beantwoordt ik zeker alleen weet ik niet in welk tijdbestek.
Alle hilarische momenten wil ik jullie liever persoonlijk vertellen maar ik hoop dat jullie nu een beetje beeld hebben van hoe het hier is.

Ik ga afsluiten.
Tot later!

De Dag voor het vertrek

Daar zit je dan een avond voor het vertrek.
En dan te bedenken dat ik over iets meer dan 25 uur in Dubai ben...
Het voelt nog een beetje gek, maar ik heb er wel heel erg zin in.

De hele winter zijn de trainingen goed verlopen en vanaf vorige week maandag zit de snelheid er ook echt goed in. Ik loop nu meer op techniek en zelfs mijn rechterarm doet nu mee in de armenzwaai om zo meer snelheid te maken. Alle vooruitzichten zijn dus goed. Maar eerst vrijdag de keuring. Dat is het belangrijkste eigenlijk van de trip naar Dubai. Want daar wordt door 3 artsen, die mijn beperkingen gaan beoordelen, bepaald in welke categorie ik mee ga lopen. Die klassebepaling heeft vele consequenties. Dat betekent dat in de ene klasse de olympische ambities de ijskast in kunnen, maar in een andere klasse het reeel is dat ik zelfs de paralympics van London 2012 ga halen. Dit als voorbeeld om maar even aan te geven hoe belangrijk de keuring vrijdag wordt.
Spannend? Ja natuurlijk. Wat daar wordt besloten bepaald voor het grootste deel wel mijn atletiekcarriere. Nu kan ik niets anders doen dan vrijdag naar de keuring gaan en dan hopen op een goede afloop.

En wat de keuring dan ook uitwijst. Zondag start met mij gewoon het WK junioren. En in welke klasse ik ook loop, in elke klasse ga ik voor de winst. Want ik heb niet vanaf november 5 keer per week getraind om vijfde te worden. De snelheid is er... en aan mijn doorzettingsvermogen zal het niet liggen!

Energie. Mensen moeten gek geworden van me zijn de afgelopen dagen. Vorige week heb ik elke nacht minimaal 9.5 uur geslapen en ook deze week kom ik minimaal aan de 8 uur slaap. Wat betekent dat ik volledig uitgerust ben en vanochtend zelfs voor de wekker wakker werd en me uitgeslapen voelde. Er zit zoveel energie in me lijf. De afgelopen dagen kan ik moeilijk stil blijven zitten en heb ik het gevoel dat ik een marathon kan lopen. Maar ik moet alle energie bewaren voor volgende week. Als ik zondag mijn eerste onderdeel heb moet alle energie die ik heb 'opgespaard' er in een keer uitkomen.

Vandaag is dan de dag voor het vertrek. Inpakken... wat een drama. Wat moet ik allemaal mee voor een week?! Alle spullen zijn klaargelegt, zo doe ik het in mijn koffer en ben ik klaar om morgen richting de oliestad te gaan! In mijn handtas zitten natuurlijk me laptop en boeken. Voor de mensen die denken Jelmar en boeken lezen... het zijn boeken over sport. Ik moet de 7 uur durende vliegreis, waar ik erg tegenop zie, toch een beetje doorkomen. Dus Markt Tuitert en Mart Smeets gaan mij door de reis heen slepen!

Ik ga nu , als ik 90 minuten rustig op de bank kan blijven zitten, het champions league duel Tottenham-Real kijken. Dan stop ik de laatste spulletjes in mijn koffer en ga ik proberen nog een nacht goed te slapen.
Morgen om 10.30uur vertrek ik met me ouders naar schiphol, waar we om 11.30uur verzamelen met de andere atleten en begeleiders. Om 14.30uur vertrek ik met het vliegtuig richting Dubai om 23.10uur plaatselijke tijd aan te komen. Dit is mijn planning voor de komende 24 uur. Dit is ook voorlopig mijn laatste blog uit Nederland. Ik zal zo snel mogelijk als ik in Dubai ben iets van me laten weten.

Jullie horen van me.
Tot later!

mijn eerste blog

Na verschillende aanvragen is hij hier dan eindelijk... Mijn eerste blog!
op deze blog site zal ik mijn gevoelens,emoties, hoogte en diepte punten in mijn sportcariere beschrijven.
Vanaf nu zal ik al mijn belevenissen op toernooien, trainingskampen, wedstrijden met jullie delen.
Eerst natuurlijk even een inleiding.

Vanaf mijn geboorte tot dat ik 2/3 jaar was heb ik door ziektes vele operaties gehad. Mijn lichaam heeft daar ook onder geleden. Zo heb ik een rechterarm die niet functioneert als het zou moeten, een rug die er anders uit ziet bij ieder ander en heb ik maar 50% longinhoud. Voor de meesten is dit verhaal bekend, maar voor mensen die het niet helemaal goed weten en het graag willen weten ben ik het bereid uiteraard uit te leggen.

In mijn jaren op de basisschool heb ik van mijn beperkingen weinig last gehad. Ik was gewoon 1 van de jongens in de klas. Op de middelbare school, toen ik ook in de puberteit kwam merkte ik dat ik er wel degelijk anders uitzag. Mijn beperkingen vielen op en dat was soms moeilijk en vaak confronterend. Nachten lang heb ik erover nagedacht wat ik er mee wilde en wat ik er mee kon doen. Ik kon voor mezelf voor 2 keuzes maken. Ik ben beperkt, ga zielig doen en ik blijf het. Of ik ben beperkt en ik ga er wat mee doen en te genieten van elke dag. Ik koos voor het laatste.

voetballen deed ik al vanaf toen ik 6 jaar was, toen op mijn 14e er een talentendag was van de knvb voor jongeren met een beperking het zogeheten CP voetbal team. Ik trainde 3 keer mee en speelde een wedstrijd. Het daaropvolgende seizoen mocht ik in de selectie komen. Na 2 seizoenen onder 15, 1 seizoen onder 17 kwam ik in onder 19( het jong-oranje van het cp voetbal). Na vele internationale toernooien in Barcelona en Kopenhagen kwam ik tot 7 doelpunten in 11 jeugdinterlands. Door mijn goede spel op de laatste toernooien in 2009 mocht ik de hele maand mei en juni meetrainen met het nederlands paralympisch cp team. Er was een nieuwe bondscoach. Ik trainde voor mijn eigen gevoel goed en kon goed mee op het niveau. De bondschoach dacht er na 2 maanden anders over. Hij dacht dat ik het fysiek niet zou redden tegen de toplanden. Een harde klap, maar ik besloot niet bij de pakken neer te zitten.

In de loop van mijn puberteit ging ik mijn beperkingen steeds meer accepteren en maakte het me steeds minder uit. Ik haalde op mijn 15e me Vmbo TL diploma en ging naar de Havo. Daar kreeg ik veel vrienden, een vriendinnetje en langzamerhand boeide me die beperkingen compleet niet meer. Met vrienden en thuis kon ik er goed over praten en zo werden mijn beperkingen geen belemmeringen meer voor wat ik in de komende jaren wilde bereiken. Het fijne was ook dat iedereen me accepteerde hoe ik was, de beperkingen hen allemaal niet uit. En misschien wel het belangrijkste: ik genoot van elke dag. Er zat wel een keerzijde aan. Doordat ik iets te veel plezier had, slaagde ik in 2008 niet voor mijn havo examen. Maake niet uit, volgende schooljaar zou het goedkomen. Maar ik kwam in een hele leuke klas, waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds vrienden aan over heb gehouden, en het plezier maken ging vrolijk verder. Wederom slaagde ik niet voor mijn examen en nu was de domper groot. Het was allemaal mijn eigen schuld. Maar als ik er nu op terug kijk. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik die jaren wel genoten heb, iets te veel misschien. Maarja beter te veel dan te weinig. Dit was tegelijkertijd met mijn verwijdering uit het Cp-team.

In de zomer heb ik alles op een rijtje gezet. Ik ging mijn 4 vakken op de avondschool halen in Almere, dat was het belangrijkste. Verder voetbalde ik op een belabberd niveau en kwam ik vele avonden in het weekend niet voor 3 uur thuis. Toen belandde ik in November 2009 met een longontsteking in het ziekenhuis.
Daar bedacht ik me, dit is het leven ook niet, elk weekend zo veel feesten, ik was er een beetje klaar mee. Mijn sporthart brandde teveel om mijn sportieve talenten op te geven.
Na een gesprek met chef de mision Andre Cats kwamen er 3 sporten uit die ik ging proberen. Atletiek, Tafeltennis, Skien. Zelf gaf ik de voorkeur aan Atletiek en was ook blij dat die het snelste reageerde.
Op een talentendag werd gelijk mijn talent ondekt.

Mijn nieuwe sport werd atletiek. Na 3 maanden trainen had ik mijn eerste wedstrijd. 13.47 op mijn eerste 100 meter. op 29 mei was mijn eerste grote wedstrijd. Het Nederlands kampioenschap. In de nederlandse keuring werd ik in gedeeld in de klasse 42, bovenbeenamputatie. Daarmee kwamen mijn beperkingen het meest over. Die dag werd ik ook in die klasse internationaal gekeurd. En even daarvoor liep ik een 200 meter in 27.28 wat een limiet voor de wk in chrischurch betekende. Een paar dagen later op 4 juni werd ik 2 keer europees kampioen, mijn atletiekcariere ging in een stroomversnelling. Dit was bij de buitenlandse ploegen ook niet onopgemerkt gebleven en de Duitsers tekenden protest tegen mijn klasse indeling. Dat protest werd goedgekeurd en zo moest ik bij de wk junioren in Tsjechie eind augustus 2010 opnieuw gekeurd worden. Daar zit een heel lang verhaal aan vast, wat ik al eerder op mijn hyves heb geschreven. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben daar in Tsjechie 3 keer gekeurd en nog weten ze niet goed in welke klasse ik thuis hoor. Alle benodigde medische papieren hebben we nu en op 15 april in Dubai, bij de WK junioren wordt mijn definitieve klasse bepaald waar ik voor altijd in zal blijven. Het is wellicht een moeilijk te begrijpen verhaal omtrent mijn classificatie, maar het is niet anders uit te leggen.

In Juni 2010 haale ik eindelijk dat papierte, waarop Jelmar Bos Havo-diploma stond en kon ik verder. Nu studeer ik sinds September 2010 aan de windesheim in Zwolle met als opleiding journalistiek. Zoals een ieder weet ben ik bezeten van sport en wil ik er graag mijn beroep van maken. Dat ik graag sport wil presenteren is me nu wel duidelijk. Maar of dat nou voor de camera is, workshops of presentaties erover laten ga geven. Dat weet ik nog niet en hoop ik door middel van mijn opleiding achter te komen.

31 januari 2011 was een mooie dag. Door o.a mijn prestaties op het europees kampioenschap en natuurlijk de vele stemmen van de mensen binnen en buiten Flevoland werd ik gekozen tot sporter met een beperking van het jaar 2010! Trots was ik, ook omdat iedereen in de zaal zat, wie ik wilde dat daarbij waren. En zij met mij de overwinning konden vieren. Want dat is me wel duidelijk geworden. In de topsport verlies je meer dan dat je wint. Als je maar wint op het belangrijkste moment, dan is de teleurstellingen van al die nederlagen in een keer weg.

In November ben ik in overleg met de bondscoach van het atletiek gaan trainen in Almere. Daar heb ik een leuke groep met jongeren die ook iets in de atletiekwereld willen en een goede trainer, waarvan ik elke week leer! Alles staat nu in het teken van de Wk junioren in Dubai. Dat is wel een opstap tot het uiteindelijke doel wat ik wil bereiken. De paralympics. En of dat nou in London 2012 is of in Rio in 2016, ik wil dolgraag op de paralympics komen. Want dan heb je voor mijn gevoel, het meest uit je beperking gehaald wat er in zit. En tuurlijk wil ik als ieder andere paralympische atleet een medaille halen op de paralympics en het liefst goud. Maar dat is maar voor weinige weg gelegt. De keuring in Dubai wordt daarvoor erg belangrijk. In de ene klasse kan ik de paralympics halen en in een andere misschien wel helemaal nooit. Maar ik ga er sowieso alles aan doen. En wat de klasse bepaling in Dubai ook uitwijst, 100 meter lang de ballen uit me broek rennen moet ik toch. En wat het eindresultaat dan is, dat zullen we in de toekomst moeten zien.