Wat een week

Daar ben ik weer.
Thuis, op het oude vertrouwde nest.
Wat een dagen heb ik nog gehad.
Ik neem jullie mee...

Na het laatste bericht ging ik op bed. En moest ik mij opnieuw gaan focussen.
200 meter en het verspringen. Ik wilde een hele goede 200 meter lopen en daarna gewoon 1 mooie sprong laten zien. Dan zou mijn week qua prestaties niet meer stuk kunnen!
Tuurlijk wilde ik winnen. Maar ik was ook reeel. Die Rus had een pr dat 2 seconden sneller was dan die van mij. Dus ik wilde gewoon een goede race lopen.
Onderweg naar de baan, weer in de bus, weer naast me vader. Nu hadden we wat langer discussie over het strijdplan. Maar uiteindelijk gaf ik hem gelijk. Het is een WK, dus het werd een alles of niets race. Ik was bang mede door vorig jaar als ik weer keihard zou starten, dat ik dan na 80 meter al helemaal kapot was. Maar ik bedacht me, ik train nu 4,5 keer in de week. Na de 100 meter kon ik gelijk een gesprek beginnen als dat moest, dus moest ik gewoon niet zeuren en gewoon keihard van start gaan.

Een opvallende gebeurtenis voor de start van de 200 meter. Een vrijwilliger vroeg of ik een startblok nodig had. Ja dat wilde ik graag. Hij zet het startblok neer en ik weet, ik moet hem aanstampen. Anders vliegt het startblok achteruit bij de krachtexplosie van de start. Dus net op het moment dat ik het startblok wil aanstampen gaat de hand van de vrijwilleger ook richting het blok. Ik kon zijn hand nog net ontwijken, maar een spike puntje raakte toch echt zijn vinger. Ja daar bloedde de vinger van de desbetreffende vrijwilliger, ik dacht facckk wat heb ik gedaan. Maargoed met de vinger ging het snel goed en ik moest mij weer focussen.
De start was perfect. Eddy heeft het gefilmd en toen ik de start terugzag dacht ik waaat ik ben echt goed weg! De bocht liep prima en ik liep naast de Rus, maar hij versnelde en ik dacht Jelmar eigen race blijven lopen, pak dat zilver met een mooie tijd. En zo ging het... na 170 meter zat ik pas kapot, ja dan zijn die laatste 30 meter niet de leukste momenten van de race maargoed ook die ben ik met hangen en wurgen doorgekomen. 2e....!!! Zilver, wie had dat gedacht. Ik was er superblij mee!
Maar tijd om te genieten was er niet, ik moest direct door naar het verspringen.

Daniel, een Deense jongen met wie ik wel redelijk contact heb op de atletiekbaan kwam naar me toe. Jelmar my 200 meter was in 27.43. Ik dacht waaat ik wist dat ik echt ver op hem voor lag, dus hoopte stiekem op een 25er. Ik had in de ochtend al tegen me vader gezegd. 12.42+12.42= 24.84 + 1 = 25.84!! Het zou dus moeten kunnen. Na 2 sprongen verspringen die beide op zijn zachtst gezegd niet heel goed waren riep Agnes over de baan: Jelmar je 200 meter tijd is 25.68!!!!!!! ik was zoo blij! 1.60 onder mijn oude Pr en dat is op 200 meter echt veel!
Maargoed verspringen ging dus slecht en nu moest ik mij helemaal her focussen. Jelmar WK junioren, een medaille kan je nu heel makkelijk halen bij dit onderdeel. Doe het dan ook! En daar kwam die 4.81m!!! Uiteindelijk goed voor zilver. Weer stond ik op het podium, 2 maal zelfs. Maar nu weet ik ook waarom Chad Hedrick ooit zei: de second place is the first loser! Als je op het podium staat en er wordt een ander volkslied gespeeld dan van jou eigen land, dan sta je er echt van wat doe ik hier?

Om de avond goed af te sluiten haalden we bij de subway weer een heerlijk broodje chicken teyriaki!
Stefan haalde zilver op de 200m dus was het weer een succesvolle dag voor Nederland.
Toen ik in bed lag besefte ik me, goud en 2 keer zilver. Wat een toernooi, wat een week!
Maar ook het woord focus ging door me hoofd. Bij de looponderdelen kan ik mij optimaal concentreren en focussen op de start, maar bij het verspringen lukt dat niet. Een leermoment voor de toekomst!

Woensdag was de laatste dag in Dubai. En die had ik, omdat ik klaar was, vrij te besteden. Samen met Eddy en me vader besloten we te gaan skien. Dat leek me wel wat! Skien in Dubai, het klinkt al gewoon leuk. Na bij de starbucks koffie gedronken te hebben, was het zover. We gingen skien! Ski spullen kregen we allemaal daar en daar gingen we met het liftje naar boven. We hadden alleen een t-shirtje aan onder ons jasje en binnen in de hal was het -5! Het was KOUUUUD! koud lijden in Dubai, wie heeft het er voor over. Ja wij dus met zijn 3en stelletje idioten. Maar het was erg leuk. En zeker de moeite waard. Na lekker geluncht te hebben gingen we met de taxi naar palm-eiland. Nou daar moet je echt geweest zijn als je in Dubai bent. Wow ik kan het niet uitleggen... maar het is echt bijzonder.
Daarna snel door naar de atletiekbaan want Stefan moest nog een 400 meter wheelen. We waren met zijn 9en dus het was makkelijk. Eddy ging filmen en de rest ging om de 50 meter staan om Stefan de 400 meter door te schreeuwen. Hij haalde brons en zo had het Nederlands team met 3 atleten een 100% score gehaald. We hadden 8 uit 8. 8 medailles met 3 atleten is natuurlijk bijzonder goed.
Om dat te vieren gingen we s'avonds met zijn allen uit-eten bij een belgisch cafe. Daar kwam het bier op tafel en voor mij een malibu-sprite. Zoals jullie kunnen begrijpen smaakte hij mij prima. Na een zeer gezellige avond met veel gelach belandde we om 1 uur op onze hotelkamer. Om 2.15 uur zat de koffer dicht en daar ging ik, naar bed...

Fack nee niet nu al. Hoppa daar ging de wekker om iets over half 5. We moesten namelijk om 5 uur met de bus naar het vliegveld. Na wat gegeten te hebben gingen we om 8 uur het vliegtuig in. Daar nam ik plaats naast me moeder. Ik verliet Dubai met een grote glimlach. Het was een beetje 'mijn' stad. Bedoel er zijn slechtere steden te bedenken waar je je eerste wereldtitel kan behalen...! Met mijn moeder nam ik in het vliegtuig nog even de week door. Ik was zo blij dat zij er ook bij was. Dat ze het niet van verhalen hoefde te horen. Nee ze was er live bij geweest. Om 1 uur landde we veilig op Nederlandse bodem.

Ook met Stefan en Ronald heb ik beide een speciale band opgebouwd deze week. Onze band was al heel erg goed, maar nu kan ik echt zeggen dat het vrienden zijn geworden. Omdat we met elkaar hebben gelachen( heeel veel), er voor elkaar waren en ook onze kwetsbaarheden naar elkaar toonden. Ik heb met beide gesprekken gehad, waar ik nog vaak aan zal terugdenken.

We hadden de koffers en ik liep naar buiten. En toen ik liep naar buiten en ik zag ze staan. Nee niet alleen Karol stond er om mij op te halen. Nee Jorian en jurco waren er ook! En het werd nog leuker. Steffan, Mike, Herman en Winfried waren er ook. Ik vond het zo leuk dat ik hen zag. Dat maakte de week compleet!

Dit weekend ga ik iets doen wat ik maanden niet heb gedaan, jullie mogen het zelf invullen!
Iig ga ik feesten, uitrusten en even genieten.
Woensdag ga ik al mijn club-atleten en trainer bedanken en dan ga ik zondag 1 mei op vakantie voor een weekje naar Malaga. Stil zitten doe ik daar natuurlijk niet. Maar als ik daar uitgerust vandaan kom begin ik op 9 mei weer met trainen, hard trainen. Want het doel voor dit seizoen is gehaald. Maar er staan nog een aantal leuke wedstrijden op het programma! En nu ik mijn doel voor dit seizoen heb gehaald, heb ik een nieuw doel. De parlaympics van London 2012, nu de kans open ligt, ga ik er vol voor en wil ik daar absoluut heen! Voldoende motivatie dus om door te gaan. Maar nu ga ik eerst genieten. Blogvolgers, het zal een tijdje stil zijn, maar als er weer nieuws is laat ik zeker van mij horen!

Drink er 1 tje op me, dan doe ik dat andersom ook zeker!

Proost!