1 woord 14 letters

Na een tijdje niets geschreven te hebben is het nu wel weer nodig voor een nieuwe blog!
Zondag hebben de hele dag een stadstour gehad. En hebben we alles gezien van Dubai.
Heerlijk rustig in een busje de stad bekeken. We hebben prima geluncht onder burj al arab!
Het 7 sterren hotel. Daarna teruggegaan naar het hotel waar we om 5 uur moesten verzamelen voor de openingsceremonie. We kwamen om 17.40 uur aan bij de baan en we moesten tot 19.00uur wachten op de opening. Jullie raden het al, het was verschrikkelijk! Zo lang wachten.... Maar als je dan de baan op komt en dat rondje mag lopen geeft dat toch wel iets speciaals. Na een paar saaie toespraken werd het toernooi officieel geopend. De opening werd afgesloten met spetterend vuurwerk. Dat was dan wel weer erg leuk!
Na de opening was het al laat en daarom gingen we in de stad eten. Met uitzicht op het hoogste gebouw van de wereld hebben we geweldig gegeten. Daarna was het tijd om richting het hotel te gaan. Maandag was het immers de dag dat het allemaal moest gebeuren.

Na een prima nacht werd ik s'ochtends wakker en dacht ik: Vandaag moet het. Bij het ontbijt werd de startlijst bekend. Ik zou met 2 thaise jongens en een Irakees uit gaan maken wie de wereldkampioen 100 meter T37 zou worden. De Irakees had van hen het beste persoonlijk record met 13.02. De spanning nam ineens toe! En niet een beetje, nee heel erg. Ik wist direct, ik keek naar me vader en hij wist het ook. Als er ooit 1 kans was om wereldkampioen te worden, dan was het vanmiddag. Nu was er de mogelijkheid!
De hele middag op me kamer gelegen, gezeten, gelopen. Van binnen kon ik me echt opvreten. Om 4 uur gingen we naar de baan. Ronald, Stefan en ik moesten alle 3 in actie komen. Ieder had zijn eigen voorbereiding en het werd allemaal wat stiller.
Eddy behandelde mij nog even. En hij voelde ook wat ik voelde. Sinds November was gister de eerste dag dat ik compleet pijnvrij was. Toen ging ik me tas inpakken. En zag nog even me moeder. Ik zag zenuwen bij me moeder, en toen wist ik echt het moet gebeuren. Voor me ouders, voor iedereen eigenlijk, maar vooral voor mezelf. Omdat ik het zo graag wil!

In de bus naar het stadion wilde ik maar naast 1 iemand zitten, me vader! Met hem sprak ik even het strijdplan door. We waren er snel over eens. Jelmar gewoon volle bak, het kon niet anders. Er was geen weg meer terug. De spanning nam nog meer toe. Ik wilde absoluut geen 2e worden. Ondanks dat besloot ik wel met iets minder risico te starten. Dit tot opluchting van me ouders die beide zeiden. Jelmar geen valse start aub. Dat bedacht ik me ook. Er mag alles gebeuren, maar niet vals. Op de baan deed ik me warming up en alles ging goed. En toen het moment we liepen de baan op. Me vader is ook geacrediteerd dus hij kon gelukkig vlak voor start nog even mijn veters van me spikes vast maken. Nog nooit zaten me spikes zo goed. 

Na gekloot met het startblok ging ik zitten. En nog 1 keer tegen mezelf. Jelmar die 3x per week naar Almere vanaf november, allemaal voor dit moment.

En daar was het startschot. En ik was weg. En goed ook! Na 50 meter besefte ik me al. Dit gaat niet fout. Die wereldtitel is maar voor 1 iemand. En hij ligt op de streep klaar voor mij. Na 80 meter liet ik de teugels wat vieren. Ik kwam de finish over. En gelijk kwam me vader naar me toe. Ja dit was het mooie moment. Ik zag Eddy en me moeder op de tribune. Er was vooral opluchting. Omdat iedereen wist dat ik het kon. En nu had ik het gedaan.
Stefan haalde een hele mooie zilvere medaille. En Ronald ook op zijn 100 meter. Het mooie was ook nog dat mijn tijd sneller was dan die van Ronald. 12.42 om 12.55!

Daarna kwam het moment waar ik zo lang naar uitgekeken heb. Voor mij werd het volkslied gespeeld. Daar stond ik dan als de kampioen. Op het podium ja wat denk je dan onder het volkslied. Ik dacht aan de auto ritjes met me moeder naar Almere. Ook dacht ik aan mijn trainer uit Almere, omdat hij hier een groot aandeel in heeft. En aan mijn teamgenoten daar. Allemaal gingen ze door me hoofd. En speciaal Randy, omdat ik met hem 3 dagen in de week in de trein terug zat. Uitpuffend van weer een vermoeide training.  En hoe vaak had ik het met vrienden niet gehad over dit moment. Dat ik dit wilde, dit jaar. En ook jullie gingen allemaal even door mijn hoofd. Ik was gewoon dankbaar. Het regende smsjes van uit Nederland. Me telefoonrekening zal wel te hoog zijn, maar dat kan me niks schelen. Ik vond het zo mooi. Elk smsje had weer iets bijzonders over zich wat me raakte.

Na een schitterende worp van Ronald van 56.08 meter met speerwerpen gingen Stefan en ik terug naar het hotel. Ik ging het hotel uit als nobody, maar kwam terug als een wereldkampioen! Stefan en ik gingen onze medailles vieren. Ja bij de Subway hadden we eer heerlijk broodje op. Dit smaakte naar meer.
Vannacht heb ik 2.5 uur wakker gelegen. En waarom ik heb geen idee. Het waren wel de mooiste 2.5 uur wakker. Kon mij het schelen, ik was toch kampioen. Maar toen ik om 9 uur wakker werd ging wel de knop om. Vandaag de 200 meter. Er heeft een Rus een persoonlijk record van 25.24, en mijn pr is 27.28. Maargoed hij moet eerst maar eens 200 meter lopen. Tegen mij, hij krijgt hem echt niet cadeau. Ik zal er weer alles aan doen. Die ballen uit me broek lopen, vandaag weer! En dan nog 6 keer verspringen en ook daar zullen we zien wat er mogelijk is. Inzet vandaag zijn 2 medailles. Hoe schitterend zal dat zijn als ik dat kan waarmaken. Maar eerst maar eens doen. Ik ga op bed. 15.50uur Nederlandse tijd is het weer zo ver!

Bedankt voor alle reacties.
Blijf me volgen, Ik houd jullie op de hoogte.

Enne 1 woord, 14 letters staat natuurlijk voor dat ene woord dat omschrijft dat je de beste van de wereld bent.  WERELDKAMPIOEN YEEEAAAAH!