Wat een week

Daar ben ik weer.
Thuis, op het oude vertrouwde nest.
Wat een dagen heb ik nog gehad.
Ik neem jullie mee...

Na het laatste bericht ging ik op bed. En moest ik mij opnieuw gaan focussen.
200 meter en het verspringen. Ik wilde een hele goede 200 meter lopen en daarna gewoon 1 mooie sprong laten zien. Dan zou mijn week qua prestaties niet meer stuk kunnen!
Tuurlijk wilde ik winnen. Maar ik was ook reeel. Die Rus had een pr dat 2 seconden sneller was dan die van mij. Dus ik wilde gewoon een goede race lopen.
Onderweg naar de baan, weer in de bus, weer naast me vader. Nu hadden we wat langer discussie over het strijdplan. Maar uiteindelijk gaf ik hem gelijk. Het is een WK, dus het werd een alles of niets race. Ik was bang mede door vorig jaar als ik weer keihard zou starten, dat ik dan na 80 meter al helemaal kapot was. Maar ik bedacht me, ik train nu 4,5 keer in de week. Na de 100 meter kon ik gelijk een gesprek beginnen als dat moest, dus moest ik gewoon niet zeuren en gewoon keihard van start gaan.

Een opvallende gebeurtenis voor de start van de 200 meter. Een vrijwilliger vroeg of ik een startblok nodig had. Ja dat wilde ik graag. Hij zet het startblok neer en ik weet, ik moet hem aanstampen. Anders vliegt het startblok achteruit bij de krachtexplosie van de start. Dus net op het moment dat ik het startblok wil aanstampen gaat de hand van de vrijwilleger ook richting het blok. Ik kon zijn hand nog net ontwijken, maar een spike puntje raakte toch echt zijn vinger. Ja daar bloedde de vinger van de desbetreffende vrijwilliger, ik dacht facckk wat heb ik gedaan. Maargoed met de vinger ging het snel goed en ik moest mij weer focussen.
De start was perfect. Eddy heeft het gefilmd en toen ik de start terugzag dacht ik waaat ik ben echt goed weg! De bocht liep prima en ik liep naast de Rus, maar hij versnelde en ik dacht Jelmar eigen race blijven lopen, pak dat zilver met een mooie tijd. En zo ging het... na 170 meter zat ik pas kapot, ja dan zijn die laatste 30 meter niet de leukste momenten van de race maargoed ook die ben ik met hangen en wurgen doorgekomen. 2e....!!! Zilver, wie had dat gedacht. Ik was er superblij mee!
Maar tijd om te genieten was er niet, ik moest direct door naar het verspringen.

Daniel, een Deense jongen met wie ik wel redelijk contact heb op de atletiekbaan kwam naar me toe. Jelmar my 200 meter was in 27.43. Ik dacht waaat ik wist dat ik echt ver op hem voor lag, dus hoopte stiekem op een 25er. Ik had in de ochtend al tegen me vader gezegd. 12.42+12.42= 24.84 + 1 = 25.84!! Het zou dus moeten kunnen. Na 2 sprongen verspringen die beide op zijn zachtst gezegd niet heel goed waren riep Agnes over de baan: Jelmar je 200 meter tijd is 25.68!!!!!!! ik was zoo blij! 1.60 onder mijn oude Pr en dat is op 200 meter echt veel!
Maargoed verspringen ging dus slecht en nu moest ik mij helemaal her focussen. Jelmar WK junioren, een medaille kan je nu heel makkelijk halen bij dit onderdeel. Doe het dan ook! En daar kwam die 4.81m!!! Uiteindelijk goed voor zilver. Weer stond ik op het podium, 2 maal zelfs. Maar nu weet ik ook waarom Chad Hedrick ooit zei: de second place is the first loser! Als je op het podium staat en er wordt een ander volkslied gespeeld dan van jou eigen land, dan sta je er echt van wat doe ik hier?

Om de avond goed af te sluiten haalden we bij de subway weer een heerlijk broodje chicken teyriaki!
Stefan haalde zilver op de 200m dus was het weer een succesvolle dag voor Nederland.
Toen ik in bed lag besefte ik me, goud en 2 keer zilver. Wat een toernooi, wat een week!
Maar ook het woord focus ging door me hoofd. Bij de looponderdelen kan ik mij optimaal concentreren en focussen op de start, maar bij het verspringen lukt dat niet. Een leermoment voor de toekomst!

Woensdag was de laatste dag in Dubai. En die had ik, omdat ik klaar was, vrij te besteden. Samen met Eddy en me vader besloten we te gaan skien. Dat leek me wel wat! Skien in Dubai, het klinkt al gewoon leuk. Na bij de starbucks koffie gedronken te hebben, was het zover. We gingen skien! Ski spullen kregen we allemaal daar en daar gingen we met het liftje naar boven. We hadden alleen een t-shirtje aan onder ons jasje en binnen in de hal was het -5! Het was KOUUUUD! koud lijden in Dubai, wie heeft het er voor over. Ja wij dus met zijn 3en stelletje idioten. Maar het was erg leuk. En zeker de moeite waard. Na lekker geluncht te hebben gingen we met de taxi naar palm-eiland. Nou daar moet je echt geweest zijn als je in Dubai bent. Wow ik kan het niet uitleggen... maar het is echt bijzonder.
Daarna snel door naar de atletiekbaan want Stefan moest nog een 400 meter wheelen. We waren met zijn 9en dus het was makkelijk. Eddy ging filmen en de rest ging om de 50 meter staan om Stefan de 400 meter door te schreeuwen. Hij haalde brons en zo had het Nederlands team met 3 atleten een 100% score gehaald. We hadden 8 uit 8. 8 medailles met 3 atleten is natuurlijk bijzonder goed.
Om dat te vieren gingen we s'avonds met zijn allen uit-eten bij een belgisch cafe. Daar kwam het bier op tafel en voor mij een malibu-sprite. Zoals jullie kunnen begrijpen smaakte hij mij prima. Na een zeer gezellige avond met veel gelach belandde we om 1 uur op onze hotelkamer. Om 2.15 uur zat de koffer dicht en daar ging ik, naar bed...

Fack nee niet nu al. Hoppa daar ging de wekker om iets over half 5. We moesten namelijk om 5 uur met de bus naar het vliegveld. Na wat gegeten te hebben gingen we om 8 uur het vliegtuig in. Daar nam ik plaats naast me moeder. Ik verliet Dubai met een grote glimlach. Het was een beetje 'mijn' stad. Bedoel er zijn slechtere steden te bedenken waar je je eerste wereldtitel kan behalen...! Met mijn moeder nam ik in het vliegtuig nog even de week door. Ik was zo blij dat zij er ook bij was. Dat ze het niet van verhalen hoefde te horen. Nee ze was er live bij geweest. Om 1 uur landde we veilig op Nederlandse bodem.

Ook met Stefan en Ronald heb ik beide een speciale band opgebouwd deze week. Onze band was al heel erg goed, maar nu kan ik echt zeggen dat het vrienden zijn geworden. Omdat we met elkaar hebben gelachen( heeel veel), er voor elkaar waren en ook onze kwetsbaarheden naar elkaar toonden. Ik heb met beide gesprekken gehad, waar ik nog vaak aan zal terugdenken.

We hadden de koffers en ik liep naar buiten. En toen ik liep naar buiten en ik zag ze staan. Nee niet alleen Karol stond er om mij op te halen. Nee Jorian en jurco waren er ook! En het werd nog leuker. Steffan, Mike, Herman en Winfried waren er ook. Ik vond het zo leuk dat ik hen zag. Dat maakte de week compleet!

Dit weekend ga ik iets doen wat ik maanden niet heb gedaan, jullie mogen het zelf invullen!
Iig ga ik feesten, uitrusten en even genieten.
Woensdag ga ik al mijn club-atleten en trainer bedanken en dan ga ik zondag 1 mei op vakantie voor een weekje naar Malaga. Stil zitten doe ik daar natuurlijk niet. Maar als ik daar uitgerust vandaan kom begin ik op 9 mei weer met trainen, hard trainen. Want het doel voor dit seizoen is gehaald. Maar er staan nog een aantal leuke wedstrijden op het programma! En nu ik mijn doel voor dit seizoen heb gehaald, heb ik een nieuw doel. De parlaympics van London 2012, nu de kans open ligt, ga ik er vol voor en wil ik daar absoluut heen! Voldoende motivatie dus om door te gaan. Maar nu ga ik eerst genieten. Blogvolgers, het zal een tijdje stil zijn, maar als er weer nieuws is laat ik zeker van mij horen!

Drink er 1 tje op me, dan doe ik dat andersom ook zeker!

Proost!

1 woord 14 letters

Na een tijdje niets geschreven te hebben is het nu wel weer nodig voor een nieuwe blog!
Zondag hebben de hele dag een stadstour gehad. En hebben we alles gezien van Dubai.
Heerlijk rustig in een busje de stad bekeken. We hebben prima geluncht onder burj al arab!
Het 7 sterren hotel. Daarna teruggegaan naar het hotel waar we om 5 uur moesten verzamelen voor de openingsceremonie. We kwamen om 17.40 uur aan bij de baan en we moesten tot 19.00uur wachten op de opening. Jullie raden het al, het was verschrikkelijk! Zo lang wachten.... Maar als je dan de baan op komt en dat rondje mag lopen geeft dat toch wel iets speciaals. Na een paar saaie toespraken werd het toernooi officieel geopend. De opening werd afgesloten met spetterend vuurwerk. Dat was dan wel weer erg leuk!
Na de opening was het al laat en daarom gingen we in de stad eten. Met uitzicht op het hoogste gebouw van de wereld hebben we geweldig gegeten. Daarna was het tijd om richting het hotel te gaan. Maandag was het immers de dag dat het allemaal moest gebeuren.

Na een prima nacht werd ik s'ochtends wakker en dacht ik: Vandaag moet het. Bij het ontbijt werd de startlijst bekend. Ik zou met 2 thaise jongens en een Irakees uit gaan maken wie de wereldkampioen 100 meter T37 zou worden. De Irakees had van hen het beste persoonlijk record met 13.02. De spanning nam ineens toe! En niet een beetje, nee heel erg. Ik wist direct, ik keek naar me vader en hij wist het ook. Als er ooit 1 kans was om wereldkampioen te worden, dan was het vanmiddag. Nu was er de mogelijkheid!
De hele middag op me kamer gelegen, gezeten, gelopen. Van binnen kon ik me echt opvreten. Om 4 uur gingen we naar de baan. Ronald, Stefan en ik moesten alle 3 in actie komen. Ieder had zijn eigen voorbereiding en het werd allemaal wat stiller.
Eddy behandelde mij nog even. En hij voelde ook wat ik voelde. Sinds November was gister de eerste dag dat ik compleet pijnvrij was. Toen ging ik me tas inpakken. En zag nog even me moeder. Ik zag zenuwen bij me moeder, en toen wist ik echt het moet gebeuren. Voor me ouders, voor iedereen eigenlijk, maar vooral voor mezelf. Omdat ik het zo graag wil!

In de bus naar het stadion wilde ik maar naast 1 iemand zitten, me vader! Met hem sprak ik even het strijdplan door. We waren er snel over eens. Jelmar gewoon volle bak, het kon niet anders. Er was geen weg meer terug. De spanning nam nog meer toe. Ik wilde absoluut geen 2e worden. Ondanks dat besloot ik wel met iets minder risico te starten. Dit tot opluchting van me ouders die beide zeiden. Jelmar geen valse start aub. Dat bedacht ik me ook. Er mag alles gebeuren, maar niet vals. Op de baan deed ik me warming up en alles ging goed. En toen het moment we liepen de baan op. Me vader is ook geacrediteerd dus hij kon gelukkig vlak voor start nog even mijn veters van me spikes vast maken. Nog nooit zaten me spikes zo goed. 

Na gekloot met het startblok ging ik zitten. En nog 1 keer tegen mezelf. Jelmar die 3x per week naar Almere vanaf november, allemaal voor dit moment.

En daar was het startschot. En ik was weg. En goed ook! Na 50 meter besefte ik me al. Dit gaat niet fout. Die wereldtitel is maar voor 1 iemand. En hij ligt op de streep klaar voor mij. Na 80 meter liet ik de teugels wat vieren. Ik kwam de finish over. En gelijk kwam me vader naar me toe. Ja dit was het mooie moment. Ik zag Eddy en me moeder op de tribune. Er was vooral opluchting. Omdat iedereen wist dat ik het kon. En nu had ik het gedaan.
Stefan haalde een hele mooie zilvere medaille. En Ronald ook op zijn 100 meter. Het mooie was ook nog dat mijn tijd sneller was dan die van Ronald. 12.42 om 12.55!

Daarna kwam het moment waar ik zo lang naar uitgekeken heb. Voor mij werd het volkslied gespeeld. Daar stond ik dan als de kampioen. Op het podium ja wat denk je dan onder het volkslied. Ik dacht aan de auto ritjes met me moeder naar Almere. Ook dacht ik aan mijn trainer uit Almere, omdat hij hier een groot aandeel in heeft. En aan mijn teamgenoten daar. Allemaal gingen ze door me hoofd. En speciaal Randy, omdat ik met hem 3 dagen in de week in de trein terug zat. Uitpuffend van weer een vermoeide training.  En hoe vaak had ik het met vrienden niet gehad over dit moment. Dat ik dit wilde, dit jaar. En ook jullie gingen allemaal even door mijn hoofd. Ik was gewoon dankbaar. Het regende smsjes van uit Nederland. Me telefoonrekening zal wel te hoog zijn, maar dat kan me niks schelen. Ik vond het zo mooi. Elk smsje had weer iets bijzonders over zich wat me raakte.

Na een schitterende worp van Ronald van 56.08 meter met speerwerpen gingen Stefan en ik terug naar het hotel. Ik ging het hotel uit als nobody, maar kwam terug als een wereldkampioen! Stefan en ik gingen onze medailles vieren. Ja bij de Subway hadden we eer heerlijk broodje op. Dit smaakte naar meer.
Vannacht heb ik 2.5 uur wakker gelegen. En waarom ik heb geen idee. Het waren wel de mooiste 2.5 uur wakker. Kon mij het schelen, ik was toch kampioen. Maar toen ik om 9 uur wakker werd ging wel de knop om. Vandaag de 200 meter. Er heeft een Rus een persoonlijk record van 25.24, en mijn pr is 27.28. Maargoed hij moet eerst maar eens 200 meter lopen. Tegen mij, hij krijgt hem echt niet cadeau. Ik zal er weer alles aan doen. Die ballen uit me broek lopen, vandaag weer! En dan nog 6 keer verspringen en ook daar zullen we zien wat er mogelijk is. Inzet vandaag zijn 2 medailles. Hoe schitterend zal dat zijn als ik dat kan waarmaken. Maar eerst maar eens doen. Ik ga op bed. 15.50uur Nederlandse tijd is het weer zo ver!

Bedankt voor alle reacties.
Blijf me volgen, Ik houd jullie op de hoogte.

Enne 1 woord, 14 letters staat natuurlijk voor dat ene woord dat omschrijft dat je de beste van de wereld bent.  WERELDKAMPIOEN YEEEAAAAH!

de dag van de keuring....

Vanochtend ging om 6.42uur de wekker. Ik werd wakker en ik wist het gelijk. Vandaag is D-Day.
Om 7.00uur ontbijt. En daar ging ik. Op met me vader naar de keuring. Om 8.00uur gingen we naar binnen en om half 9 waren wij aan de beurt. Nadat de artsen mijn verslagen hadden doorgenomen, die karol had vertaald in het engels, waarvoor dank. Op de behandeltafel lieten ze mij allemaal oefeningen doen. Dit is nou niet het leukste wat je kan voorstellen. Maar na een uur kwamen de artsen tot het besluit dat ik in de klasse T37 uit ga komen. Dat is een klasse voor mensen met een spasme. Zelf ben ik natuurlijk ook spastisch dus denk dat dit de beste klasse is, waarin ik thuis hoor. Dus was tevreden met de uitslag. Om jullie even een indicatie te geven van de tijden die er gelopen worden... Het wereldrecord in deze klasse is 11.56! De limiet voor de wereldkampioenschappen senioren van afgelopen januari  was 12.00! Voor de paralympics van London 2012 zal de limiet ook zo rond de 12.00 zijn. Dit wordt zo spoedig mogelijk bekend gemaakt. London halen wordt dus moeilijk, maar het is zeker niet onmogelijk. Mijn droom om aan een paralympics mee te doen blijft dus levend!

Na de keuring behandeld door Eddy. Mijn persoonlijke fysio die ik al 8 jaar heb en waarvan ik blij ben dat hij hier in Dubai erbij is. Daarna met Ronald en Stefan Dubai ingegaan. En alle verhalen over Dubai die je gehoord heb, zijn waar. Het is net alsof je New York komt inrijden met al die hoge gebouwen. Heel toevallig was er een vriendin van Ronald ook op dezelfde tijd in Dubai. Daar hebben we met haar moeder erbij, geluncht met uitzicht op het hoogste gebouw van de wereld. Dat was natuurlijk geweldig! Verder was de shopping mall zoo enorm groot. Om half 3 terug naar het hotel en daar heb ik even een middag rustig aan gedaan. De andere jongens gingen trainen maar ik ging op de bank heerlijk uitrusten. De eerste nacht hadden we niet veel geslapen en de nacht voor de keuring was ook niet de beste nacht van me leven zullen we maar zeggen.

Na met me ouders aan het zwembad gelegen te hebben gingen we eten. We eten hier best goed. Al is het veel rijst, rijst, rijst. Het toetje hebben we aan ons voorbij laten gaan, want naast de eetzaal staat de mac donalds! En niets is lekkerder dan natuurlijk een heerlijke mc flurry te nemen als toetje.

Het wedstrijdschema is ook bekend. Maandag om uit me hoofd 17.50uur, Nederlandse tijd 15.50uur loop ik de finale van de 100 meter op de wereldkampioenschappen junioren. En dinsdag is het heel onhandig. Dan lopen is het verspringen en de 200 meter te gelijk. We hebben besloten dat ik gewoon vol de 200 meter ga lopen en dan maar zien wat het verspringen wordt. Ook omdat ik op het verspringen nog maar een paar weken echt specifiek trian. En mijn medaillekansen zijn ook groter op de 200 meter. In deze klasse denk ik zelf dat ik mee doe om de medailles. Ik ga er iig vol voor!
morgen nog 1 dag rusten en in de avond de opening. En dan gaat het maandagavond hier gebeuren.


Tot later!

Dubai.... wereldstad

daar zit je dan ineens.
weken, misschien wel maanden naar uitgekeken. En nu ben ik dus eindelijk in Dubai.
Ik zit op de laptop van 1 van de leden van de technische staf. Dus typ even een snel bericht. Internet moet je hier namelijk voor betalen. Dus mail checken enz. doen we op 1 laptop.

Gister verzameld op schiphol. Na het wat lange wachten met inchecken. Overtollige bagage zoals de speren van Ronald en de wheeler van Stefan kunnen ze nog niet zo goed mee omgaan op schiphol...
Daarna achter de douane een lekker broodje gegeten en toen met Stefan en Ronald schiphol onveilig gemaakt!
Alle smsjes en what's app berichten beantwoordt, waar ik erg blij mee was. En toen konden we eindelijk richting de gate. Mijn lach is ondertussen ook al op schiphol bekend, want we hadden het met zijn 3en reuze gezellig!
Om half 3 het vliegtuig in en om 3 uur vertrokken we met het vliegtuig.
Van te voren zag ik erg op tegen de vliegreis. Maar de vliegreis ging heel snel voorbij. Het boek van Mark Tuitert was ik tot blz 73 gekomen. En ik heb me geen moment verveeld tijdens de vliegreis.
Want we hadden een schermpje. Wat een ideaal ding is dat! Ik zou bijna De uitvinder van die schermpjes in het vliegtuig stuur ik een brief om hem persoonlijk te bedanken haha! Alle films die ik 'gezien' moest hebben, had ik nu alle tijd voor. New kids, loft, black swan. Ik ben weer helemaal bij! Ook de Nederlandse muziek ontbrak niet, dus ik heb me prima vermaakt.

Aangekomen in Dubai werden we met zijn 9en in een super de luxe bus vervoerd naar ons hotel.
Daarna was het snel naar bed want het was met het tijdverschil in tussen al 2.00uur!
We hebben met zijn 3en 1 kamer. Naja een kamer kan je het niet noemen. Het is meer een luxe appartement. Een woonkamer, keuken, 2 badkamers en 2 slaapkamers. Een goed onderkomen dus.
Van alle luxe verder en hoge gebouwen heb ik nog niet veel gezien. Als het programma morgen bekend is kan ik gaan kijken of ik ook nog een beetje aan sightseeining kan doen! Maar we zijn hier voor iets heel anders, dat weet ik dondersgoed. Met een medaille naar huis, dat is wat ik wil!

Na een korte nacht en een goed ontbijt ben ik met me ouders, eddy en stefan een stukje gewandeld en koffie gedronken. Nu hebben we net gelunched, ga ik zo even op bed en dan om 6 uur gaan we een uurtje trainen.
 Het is erg gezellig, ik geniet zeker. Alleen de spanning voor morgen komt er al wel een beetje in.
Tussen 8.00uur en 8.30uur wordt bekend gemaakt in welke klasse ik mijn hele atletiekcariere uitkom.
Voor nederlandse tijd is dit 6.00uur tot 6.30uur. Ik hoop jullie het zsm te laten weten.
We gaan het wel zien, ik kan er niets aan doen en onderga het maar.

Als je wilt reageren en het lukt niet via deze site kan je me ook een mailtje sturen op jelmarbos@gmail.com en dan beantwoordt ik zeker alleen weet ik niet in welk tijdbestek.
Alle hilarische momenten wil ik jullie liever persoonlijk vertellen maar ik hoop dat jullie nu een beetje beeld hebben van hoe het hier is.

Ik ga afsluiten.
Tot later!

De Dag voor het vertrek

Daar zit je dan een avond voor het vertrek.
En dan te bedenken dat ik over iets meer dan 25 uur in Dubai ben...
Het voelt nog een beetje gek, maar ik heb er wel heel erg zin in.

De hele winter zijn de trainingen goed verlopen en vanaf vorige week maandag zit de snelheid er ook echt goed in. Ik loop nu meer op techniek en zelfs mijn rechterarm doet nu mee in de armenzwaai om zo meer snelheid te maken. Alle vooruitzichten zijn dus goed. Maar eerst vrijdag de keuring. Dat is het belangrijkste eigenlijk van de trip naar Dubai. Want daar wordt door 3 artsen, die mijn beperkingen gaan beoordelen, bepaald in welke categorie ik mee ga lopen. Die klassebepaling heeft vele consequenties. Dat betekent dat in de ene klasse de olympische ambities de ijskast in kunnen, maar in een andere klasse het reeel is dat ik zelfs de paralympics van London 2012 ga halen. Dit als voorbeeld om maar even aan te geven hoe belangrijk de keuring vrijdag wordt.
Spannend? Ja natuurlijk. Wat daar wordt besloten bepaald voor het grootste deel wel mijn atletiekcarriere. Nu kan ik niets anders doen dan vrijdag naar de keuring gaan en dan hopen op een goede afloop.

En wat de keuring dan ook uitwijst. Zondag start met mij gewoon het WK junioren. En in welke klasse ik ook loop, in elke klasse ga ik voor de winst. Want ik heb niet vanaf november 5 keer per week getraind om vijfde te worden. De snelheid is er... en aan mijn doorzettingsvermogen zal het niet liggen!

Energie. Mensen moeten gek geworden van me zijn de afgelopen dagen. Vorige week heb ik elke nacht minimaal 9.5 uur geslapen en ook deze week kom ik minimaal aan de 8 uur slaap. Wat betekent dat ik volledig uitgerust ben en vanochtend zelfs voor de wekker wakker werd en me uitgeslapen voelde. Er zit zoveel energie in me lijf. De afgelopen dagen kan ik moeilijk stil blijven zitten en heb ik het gevoel dat ik een marathon kan lopen. Maar ik moet alle energie bewaren voor volgende week. Als ik zondag mijn eerste onderdeel heb moet alle energie die ik heb 'opgespaard' er in een keer uitkomen.

Vandaag is dan de dag voor het vertrek. Inpakken... wat een drama. Wat moet ik allemaal mee voor een week?! Alle spullen zijn klaargelegt, zo doe ik het in mijn koffer en ben ik klaar om morgen richting de oliestad te gaan! In mijn handtas zitten natuurlijk me laptop en boeken. Voor de mensen die denken Jelmar en boeken lezen... het zijn boeken over sport. Ik moet de 7 uur durende vliegreis, waar ik erg tegenop zie, toch een beetje doorkomen. Dus Markt Tuitert en Mart Smeets gaan mij door de reis heen slepen!

Ik ga nu , als ik 90 minuten rustig op de bank kan blijven zitten, het champions league duel Tottenham-Real kijken. Dan stop ik de laatste spulletjes in mijn koffer en ga ik proberen nog een nacht goed te slapen.
Morgen om 10.30uur vertrek ik met me ouders naar schiphol, waar we om 11.30uur verzamelen met de andere atleten en begeleiders. Om 14.30uur vertrek ik met het vliegtuig richting Dubai om 23.10uur plaatselijke tijd aan te komen. Dit is mijn planning voor de komende 24 uur. Dit is ook voorlopig mijn laatste blog uit Nederland. Ik zal zo snel mogelijk als ik in Dubai ben iets van me laten weten.

Jullie horen van me.
Tot later!